Dana Lixenberg – Polaroid 54/59/79 | Huis Marseille

Dana Lixenberg – Polaroid 54/59/79 | Huis Marseille

  • Zeven jaar na de succesvolle tentoonstelling Imperial Courts is Dana Lixenberg terug in Huis Marseille!
  • Ter gelegenheid van de uitgave van het boek Polaroid 54/59/79 is in Huis Marseille een ruime hoeveelheid orginele Polaroids te zien
  • Nooit eerder getoond materiaal biedt een inkijk in het werkproces van een van Nederlands meest gerenommeerde fotografen
  • Een tijdsbeeld van de Amerikaanse cultuur in de periode 1993-2010, op het hoogtepunt van de analoge fotografie in de media, en een ode aan de Polaroid

In mei 2022 is Dana Lixenberg (1964, Amsterdam) terug gekeerd naar Huis Marseille, waar ze in 2015 furore maakte met haar tentoonstelling Imperial Courts, 1993-2015Haar nieuwe tentoonstelling Polaroid 54/59/79 vloeit voort uit een gelijknamige publicatie, waarin Lixenberg met honderden Polaroids een alternatieve blik geeft op haar shoots voor prominente tijdschriften en persoonlijke projecten in de Verenigde Staten van 1993 tot 2010.

Herbeleving van een archief

In 1989 vertrok Lixenberg als beginnend fotografe naar New York. Daar verwierf ze internationale faam met haar werk voor bladen als NewsweekVibe, New York Times MagazineThe New Yorker en Rolling Stone, maar ook met persoonlijke projecten. Na terugkeer naar Amsterdam in 2018 liet Lixenberg de Polaroids, die tussen 1993 en 2010 een vast onderdeel waren van haar fotoshoots, weer door haar handen gaan. Ze brachten herinneringen boven aan ontmoetingen, reizen en samenwerkingen. Deze Polaroids worden nu voor het eerst gepresenteerd in de publicatie Polaroid 54/59/79, die in nauwe samenwerking met vormgever en uitgever Roger Willems van Roma Publications tot stand is gekomen. De vorm en de inhoud van de gelijknamige tentoonstelling in Huis Marseille worden in grote lijnen door de publicatie gedicteerd.

Een ode aan de Polaroid

De tentoonstelling brengt ons terug naar de hoogtijdagen van printed media en de laatste periode waarin nog voornamelijk analoog werd gewerkt. Polaroid 54/59/79 verwijst naar de typenamen van de peel apart-film die Lixenberg destijds gebruikte. Deze prints hadden een kenmerkende materialiteit en een eigen kleurenpalet. Het faillissement van de Polaroid Corporation in 2008, waardoor de productie van 4×5 peel apart-Polaroids werd stopgezet, kwam hard aan. Fuji zette de productie van kleurenprint peel apart-film nog een tijdje door en toen Lixenbergs voorraad Polaroids na twee jaar op was, ging ze daarmee verder. Zowel Fuji als de huidige generatie Polaroids hebben de specifieke kwaliteit van de oorspronkelijke Polaroids nooit kunnen evenaren.

De Polaroid-cassette ging in dezelfde 4×5 camera waarmee Lixenberg haar foto’s maakte. De instant foto’s dienden als test- en referentiemateriaal om het licht en de compositie te toetsen. Als het nodig was liet Lixenberg ze zien om vertrouwen te winnen, maar vaker verborg ze de beelden juist om geen onrust te creëren. Vrijwel altijd gaf ze er een of meerdere als aandenken mee aan de geportretteerden. Hierdoor zijn van sommige shoots weinig of geen Polaroids overgebleven.

De beeldkwaliteit van de Polaroids was noch een doel van de fotograaf noch een selectiecriterium voor het boek of de tentoonstelling. ‘Ik kon zwaar balen van een goede Polaroid, omdat ik die specifieke emotie dan had gemist op film’, zegt Lixenberg. Ze maakte de Polaroids tussen het fotograferen door, en meestal in zwart-wit, om de ontwikkeltijd zo kort mogelijk te houden. Sommigen trok ze te vroeg of te snel open waardoor ze vaal waren en er ontwikkelvlekken ontstonden, op anderen staan aantekeningen, handtekeningen of vingerafdrukken. Deze ‘sporen’ van de fotoshoot getuigen van de uniciteit van de Polaroids en hun functie als gebruiksvoorwerp.

Een portret van de Verenigde Staten

De verzameling Polaroids laat de Amerikaanse cultuur zien waarmee Lixenberg in de jaren 1990 en 2000 in aanraking kwam. Het verstrijken van de tijd kan worden ervaren doordat onze blik bij sommige publieke figuren onlosmakelijk is gekleurd door de kennis over het vervolg van hun leven. Zo fotografeerde Lixenberg in 1998 de in 2012 overleden Whitney Houston voor haar platenlabel en in 1998 een nog jonge Donald Trump voor New York Magazine.

Met honderden foto’s biedt de tentoonstelling Polaroid 54/59/79 bezoekers een tijdsbeeld van Amerika in de jaren 1993-2010, een ode aan de Polaroid en een bijzondere inkijk in het werkproces een van Nederlands meest gerenommeerde fotografen.

Dana Lixenberg studeerde aan het London College of Printing en de Gerrit Rietveld Academie. Van 1989 tot 2018 was ze gevestigd in New York; inmiddels woont en werkt ze in Amsterdam. Haar werk wordt op grote schaal verzameld en is tentoongesteld in instellingen als het Stedelijk Museum en het Rijksmuseum (Amsterdam, NL), de Aperture Foundation (New York, VS), Mai Manó Ház (Boedapest, HU), het Centre Photographique (Rouen, FR), MMK (Frankfurt am Main, DE), The Photographers’ Gallery (Londen, UK).

Gemeenschappen aan de rand van de samenleving 

Lixenberg legt zich vaak toe op langlopende projecten met een focus op gemeenschappen aan de rand van de samenleving. Voorbeelden zijn Jeffersonville, Indiana (2005), waarin ze dakloze mensen in het gelijknamige plaatsje in beeld bracht, en The Last Days of Shishmaref (2008), een portret van een Inupiaq-gemeenschap op een eiland langs de kust van Alaska dat langzaam maar zeker in zee verdwijnt. In 2015 werd Lixenbergs levenswerk Imperial Courts, 1993-2015, een project over de inwoners van een sociaal-woningbouwcomplex in de wijk Watts in Los Angeles, uitgebracht in een publicatie en tentoongesteld in Huis Marseille. Voor dit boek werd Lixenberg bekroond met de prestigieuze Deutsche Börse Photography Foundation Prize (2017).

Polaroid 54/59/79 is onderdeel van de zomerprogrammering 2022 van Huis Marseille, The beauty of the world so heavy.

https://huismarseille.nl/

Datum:
21 mei 2022 / 4 september 2022
Type activiteit:

Reageren

  • 1
  • 2
  • 3
  • 4
  • 5
Aantal stemmen: 0