Lulu Wang's Nederland: #4 Centraal Station Amsterdam

Na, voor mijn gevoel, een eeuwigheid te hebben gevlogen kwam ik op Schiphol aan. Ik werd opgehaald door een Chinees echtpaar uit Indonesië. Ze woonden en werkten in Amsterdam en bleken bevriend te zijn met mijn toekomstige collega aan de school waar ik Chinees zou doceren. Wij zouden samen met de trein naar Amsterdam reizen. Daar zouden ze mij op een intercity naar Maastricht zetten.

Schiphol viel nog mee. Het voldeed grosso modo aan mijn verwachtingen van een modern, rijk westers land. Alles blonk daar. De vloer, de zilverkleurige metalen constructies en de glazen ramen van vloer tot zolder. Ongeveer het beeld dat Atlantis van het westen schetste. In die Amerikaanse soapserie,  een van de geluksvogels die in China uitgezonden mocht worden, waren alle huizen en hun interieur van aluminium.

Maar toen ik met een hoge vooringenomen dunk in Amsterdam CS aankwam, zakte ik met mijn bagage en al door het perron. Alles was hier oud en grijs. De daken en muren van het gebouw, de inrichting en de meubels van een café, waar ik van mijn begeleiders een kop spul voor mijn kiezen kreeg. Zo welvarend waren de Nederlanders ook weer niet, stelde ik mijn visie bij. Anders hadden ze dit overjarige bouwsel platgegooid en op dezelfde plek een nieuwe van aluminium en glas neergezet. 

Tags

Reageren