Rada Sesic kijkt terug op het Eastern Neighbours Filmfestival

Onlangs zag ik in Filmhuis Den Haag twee films van het Eastern Neighbours Filmfestival. Gangster of Love ging over Nediljko Babic, een charmeur met een vlotte babbel die in een dunbevolkt berggebied in het stadje Imotski in Kroatië mannen en vrouwen aan elkaar koppelt. Zijn zonnebril verdwijnt nooit van zijn gezicht. De andere film was Rabbitland, een compilatie van korte films uit Servië Rusland, Bosnia Herzegowina en Kroatië.

Donkere komedies

Rada Sesic is de artistiek directeur van het festival. Sesic: ‘Het Eastern Neighbours Film Festival presenteert de meest recente spannende films uit Oost- en Zuid-Oost Europese landen. We hadden 38 films met heel verschillende thema’s en in verschillende stijlen. Het geeft een beeld van de filmproductie in Zuid-Oost Europa. Veel films beleefden hun Nederlandse première.  We probeerden het publiek uit te dagen met intrigerende, ironische, grappige en kritische verhalen, soms net op het randje, uit Oost- en Zuid-Oost Europa. Veel succes hadden met name de komedies – soms donker – die serieuze sociale kwesties naar de oppervlakte brachten.  We wilden daarnaast ook een bijdrage leveren aan het herbeoordelen van de historische en sociale veranderingen die in deze landen plaatsgevonden hebben, zodat er hopelijk een beter begrip ontstaat. Veel van de filmmakers zijn langs geweest en een aantal heeft ook deelgenomen aan het debat Face of Europe – 25 years after the Berlin Wall.’

Recentelijk was er succes voor diverse films, met name uit Kroatië. De filmfestivals van Venetië, Toronto en San Sebastian besloten Kroatische films in het programma op te nemen. Daarnaast werd een korte film genomineerd voor de European Academy Award.  

Welke films sprongen er verder uit?

Rada Sesic: ‘De fictiefilms. Op de opening hadden we Keep smiling, een tragikomedie over Georgië, Cowboys, sociaal drama uit Kroati Georgië, met veel kritische puntjes en Monument to Michal Jackson, een Servisch romantisch sociaal-politiek verhaal. Ook het Bosnische For those who can tell no tales die je echt aan het denken zet, viel goed.  Daarnaast moet ik noemen Piano room uit Macedonië, een poëtische contemplatie over de zin van leven. De jonge Servische generatie wordt sterk geportretteerd in Barbarians. En in Blind dates uit georgie zie je de precaire situatie van het land weerspiegeld.’

Hoe gaat het volgend jaar?

‘We zij n heel tevreden met hoe het ging. We werkten uitstekend samen met Filmhuis Den Haag en Het Nutshuis. Ons publiek weet intussen dat er kwalitatief goede films zijn met veel nieuwe namen, maar de klassiekers worden niet vergeten. We hadden bijvoorbeeld een film die een tijd lang verboden was. Die film had in 1969 de hoofdprijs gewonnen op het Berlijnse Filmfestival: Early works door Zeilmit Zilnik. Hij was onze speciale gast.

Voor volgende jaar houden we deze formule. We letten op jonge talenten in het programma Discoveries, het kan variëren van experimentele films, korte films en animaties.  Je moet bedenken dat de filmproductie in de meeste niet bij de EU aangesloten landen klein is. In sommige landen is er een film per jaar, in andere drie of vijf, tien films zie je zelden. Hoe kan een filmmaker is zo’n situatie toch doorgaan? Door met een laag budget korte films te maken. Dat is een oplossing voor met name jonge filmmakers, op die manier kunnen ze hun ideeën bekend maken,  zich artistiek ontwikkelen en daardoor de hele filmindustrie in leven houden . Het is deze scène die we aan het Nederlands publiek willen presenteren.’

Foto’s: Iris Uffen

Reageren