Pierre Maufroy

Carrière in het leger
Maufroy begon zijn loopbaan op 18 oktober 1788 als Jager te paard in het Franse leger. Hij klom snel op. Hij vocht voor Napoleon in Frankrijk, Italië, Egypte, Spanje en Duitsland.

Later werd hij in het Koninkrijk Holland (later opgegaanin het Eerste Franse Keizerrijk) eerst commandant van Goeree en daarna van Breda. Op 20 maart 1812 wordt hij benoemd van commandant van Delfzijl. Doordat hij trouw bleef aan Napoleon, zelfs nadat deze naar Elba was verbannen, werd Delfzijl de laatste vesting in Franse handen.

Na het beleg te hebben doorstaan tekende hij een overeenkomst om de vesting Delfzijl over te dragen, waarbij hij met militaire eer mocht vertrekken. Na de ontruiming ging Maufroy terug naar Frankrijk en werd eerst plaatselijk commandant van Condé en later opper-commandant van deze vesting. Op 11 september 1815 werd hij op non-actief gesteld en op 19 juni 1816 werd hij met pensioen gestuurd vanwege zijn langdurige dienst (bijna 28 jaar).

Karakter
Maufroy was zeer plichtsgetrouw, die volgens zijn eed stand hield tot het bittere einde. Hij was erg achterdochtig, daardoor wilde hij van niemand anders dan zijn superieuren aannemen dat Napoleon verslagen was. Berichten hierover deed hij af als tactiek om hem tot overgave te dwingen. Alhoewel hij tijdens het beleg van Delfzijl moest plunderen en roven, bleek hij ook een verstandig en meedogend mens te zijn.

Onderscheidingen
Maufroy had vele onderscheidingen voor zijn militaire verrichtingen. Zijn hoogste onderscheiding was officier in het Legioen van Eer, waardoor hij zich Chevalier de l'Empire (‘ruiter van het keizerrijk’) mocht noemen.