Roel van Duijn

Roel van Duijn, geboren in een theosofisch gezin in Den Haag, organiseerde in zijn jonge jaren demonstraties in zijn geboortestad tegen de atoombom. Hij werd oprichter van de Provo – en de Kabouterbeweging. Hij schreef veel boeken, waaronder de romans ‘Bloed’ en ‘Zweet’ en het dagboek ‘En Tranen’. Tegenwoordig is hij Liefdesverdrietconsulent.

Van Duijn werd op 20 januari 1943 geboren in een theosofisch gezin in Den Haag. Hij volgde het gymnasium, en verhuisde in 1963 naar Amsterdam waar hij geschiedenis en politicologie ging studeren en later rechten. Geen van deze studies rondde hij af. In zijn jeugd was hij een enthousiast schaker, er werd zelfs een variant van de Siciliaanse opening naar hem vernoemd.

Provotariaat

Hij organiseerde al in Den Haag demonstraties tegen de atoombom en werd redacteur van De Vrije Socialist. In 1965 was hij een van de oprichters van de Provo-beweging. In het eerste en enige nummer van het blad Barst schreef Roel van Duijn een politiek programma op van één zin: `Revolutie en vernietiging van de staat, het leger, de politie en het ambtelijk apparaat wordt gevolgd door een federatie van revolutionaire communes. Hij ontpopte zich in het blad Provo en in andere anarchistische media als de ideoloog van de beweging. Kernstuk van zijn ideologie was dat het proletariaat was ingepakt door de consumptiemaatschappij en daarmee als revolutionaire klasse had afgedaan, de revolutie moest gaan komen van een nieuwe klasse, het`provotariaat`, dat bestond uit `beatniks, pleiners, magiërs, nozems, provo's, studenten, kunstenaars en criminelen`.

De Kabouter

Dat idee had hij destijds opgedaan bij de redactie van De Vrije. In het voorjaar van 1967 raakte hij in een depressie die hem tot een grondige spirituele herbezinning noopte. Op aanraden van zijn huisarts ging hij op een boerderij werken, dat werd een biologisch-dynamisch boerenbedrijf in Zeeland. Daar ontdekte hij de kabouter als symbool van het bondgenootschap van mens en natuur in hun strijd tegen de verwoestende technologie. Tegelijkertijd verdiepte hij zich in het werk van Kropotkin waarin hij een visioen ontwaarde van een vredelievende gemeenschap gebaseerd op samenwerking en wederzijdse hulp. In 1969 kwam hij voor Provo in de Amsterdamse gemeenteraad, en vervolgens voor Kabouterstad. Op 17 april 1970 werd hij ontvoerd door de rechts-radicaal Joop Baank, die daarmee ongestraft wegkwam, ondanks de beschuldiging en aangifte van van Duijn tegen hem. De verhouding met de Amsterdamse burgemeester Ivo Samkalden was zeer gespannen.

Wethouder

Van Duijn werd in 1973 lid van de PPR en werd in september 1974 wethouder voor die partij. Hij wees een dienstauto af en koos in plaats daarvan voor een dienstfiets met 10 versnellingen, die door zijn PvdA-collega Cees de Cloe in de gracht zou zijn gegooid. Als wethouder gaf Van Duijn onder andere de aanzet tot de toepassing van duurzame energiebronnen en tot het oprichten van een lokale televisiezender (SALTO), en van de aanleg van een gemeentelijk televisiekabelnet. Toen in de nacht van 13 op 14 februari 1975 bij het in aanbouw zijnde metrostation Venserpolder een bom werd ontdekt, was Van Duijn de enige wethouder die weigerde de schuld bij de actievoerders in de Nieuwmarktbuurt te leggen. Hierop werd hij door zijn collega-wethouder Harry Verhey (CPN) met lichamelijk geweld bedreigd. Achteraf bleek de bom te zijn geplaatst door drie rechts-radicalen, onder wie Joop Baank. De positie van Van Duijn in het college was nu onhoudbaar geworden, maar hij stemde pas in met vertrek toen ook PvdA-leider Han Lammers aftrad (januari 1976).

Biologische boer

In 1977 vestigde hij zich als biologische boer op een kaasboerderij bij Veele (gemeente Vlagtwedde). Hier werden twee zoons geboren. In 1981 keerde hij terug naar Amsterdam, en in 1983 droeg hij de boerderij over. Vanaf 1984 werkte hij bij het Europese Parlement als fractiemedewerker van het Groen Progressief Akkoord. Hij haalde de kiesdeler niet.

Gemeenteraad Amsterdam

In 1986 werd Van Duijn opnieuw gemeenteraadslid in Amsterdam, ditmaal voor de politieke partij Groen Amsterdam. Deze lokale partij fuseerde in 1989 met de Federatieve Groenen tot De Groenen. Voor deze partij was hij lijsttrekker bij de Tweede Kamerverkiezingen van 1989. De Amsterdamse fractie van De Groenen ging in 1998 op in het samenwerkingsverband Amsterdam Anders/ De Groenen. In 1999 werd Van Duijn lid van Provinciale Staten van de provincie Noord-Holland voor De Groenen. 14 februari 2001 stapte hij over naar GroenLinks. Voor een samengaan van beide partijen had hij toen al enige jaren gepleit. Een poging om op een verkiesbare plaats op de kandidatenlijst voor de Tweede Kamerverkiezingenvoor GroenLinks te komen, mislukte.

Tegen de hieperkonsumpsie

Vanaf 2003 was Van Duijn voor GroenLinks lid van de deelraad Oud-Zuid in Amsterdam. Op 29 november 2008 nam hij na ruim 40 jaar afscheid van de politiek. Dat gebeurde op een symposium van GroenLinks in Amsterdam, onder de titel 'Tegen de hieperkonsumpsie'. Ter gelegenheid van dit afscheid verschenen in diverse publicaties terugblikken op zijn ruim veertigjarige carrière van actievoerder en politicus.

Macrobioot

Het persoonlijke en het politieke was bij Van Duijn altijd nauw verweven geweest. Van Duijn was gehuwd met José Krijnen, uit het huwelijk kwam een kind, hun dochter Alisa Helena Maria van Duijn. Toen bij Krijnen baarmoederhalskanker was geconstateerd wees zij een operatie af omdat ze zich verliet op adviezen van macrobioot Adelbert Nelissen van het Kushi Instituut. Het paar ging uit elkaar. Na het overlijden van Krijnen richtte Van Duijn het Comité tegen Misbruik van Macrobiotiek op en klaagde hij Nelissen aan.

Liefdesverdriet

De laatste jaren heeft Van Duijn zich, naar aanleiding van een stukgelopen relatie, beziggehouden met liefdesverdriet. Hij beheert een website hierover en geeft tegen betaling adviezen aan mensen met een gebroken hart. In 2006 trouwde hij met de twintig jaar jongere Russische Marina Smirnova.

Rechtszaak tegen de AIVD

In 2009 bleek dat Van Duijn decennialang door de AIVD was geschaduwd. Hij eiste excuus en inzage in alle documenten. Hij kreeg echter alleen inzage in de stukken tot 1982. Hij spande een rechtszaak en hoger beroep aan om de rest in te kunnen zien. Ruim 60 prominente Nederlanders vroegen om een  grondiger onderzoek over de langdurige heksenjacht van de geheime dienst tegen Roel van Duijn. Hiermee  krijgt Van Duijn brede politieke en maatschappelijke ondersteuning om het functioneren van de geheime diensten tegen hem te laten onderzoeken.

Oud-minister voor de BVD, Ed van Thijn, een viertal leden van de Tweede Kamer, waarbij Mi Lei Vos, Harry van Bommel en Marianne Thieme, deskundigen als prof. mr. Erik Jurgens en ook historici als Geert Mak hebben zich in een brief gericht tot de Commissie van Toezicht voor de Inlichtingen- en Veiligheidsdiensten. Vanaf eind  juni 2013 is het Comité Rechtsherstel Roel van Duijn op Facebook te volgen.

Minister Plasterk bemoeit zich persoonlijk met de zaak en heeft de intentie om deze zaak netjes op te lossen.