De wereld van de Amsterdamse kunstenaar, 24 - Claudia Schmit

Claudia Schmit schildert bloemen, landschappen, vissen, stadsgezichten, maar vooral Sissies. Daar is ze zelfs al vrij bekend mee geworden. De Sissies krijgen een tweede leven op serviesgoed, onder meer in Delfts Blauw.

Ik spreek Claudia in Café Vrijdag in de buurt van het Amstelstation. Zes jaar geleden begon het allemaal, vertelt ze. “Twee vriendinnen van mij zaten op schildercursus. ‘Kom je een keertje mee schilderen?’ vroegen ze.  Dat was lachen, maar ik besloot het toch te doen. Zo maakte ik mijn eerste schilderijtje. Op A-4 formaat. Ik was er wel tevreden mee. Ik zette het thuis neer. Ik maakte nog een schilderij. Ik woonde toen samen in Amsterdam in een groot huis met witte muren. Daar was wel plaats voor een flink schilderij. Ik maakte een schilderij van New York, en dat lukte wonderwel.”

Eigen stijl ontdekken

Op dat moment werkte ze als uitvaartleider. “Ik heb heel wat voetstapjes op diverse kerkhoven gezet.” Haar ouders zagen wat ze gemaakt had en wilden ook een schilderij. Idem dito vrienden en vriendinnen. Claudia besloot schilderles te nemen, ook om haar eigen stijl te ontdekken. “Ik kwam erachter dat ik niet van klein hield. Groot, losjes, vrij en kleurrijk, dat was mijn stijl.”

Ze deed de lessen samen met een vriendin. “Zij deed heel gedetailleerde dingen, mijn vriendin. Soms met een penseel met één haartje. Dat was niet mijn ding. Onze lerares was Clare van Stolk. Daarna nam ik les bij Vincent van Oss, en vervolgens een paar jaar bij Marjan Lahnstein. Daar zit ik nog steeds. We werken in een Open atelier. Ieder doet zijn eigen ding, ondertussen krijgen we steeds tips. Ik doe het eenmaal per week."

Pablo Picasso, Jackson Pollock en Selwyn Senatori zijn grote voorbeelden voor haar. “En dan vooral Picasso. De Sissies, de vrouwtjes, zijn geïnspireerd op Picasso.” En het slaat ook op de samenwerking met haar zus die grafisch vormgever is. “Zij denkt creatief mee, ook over de ‘Sissies lijn’  die we inmiddels hebben. Mokken, tasjes, telefoonhoezen. In verschillende kleurenvariaties."

Picasso-vrouwtjes

Maar ze schildert ook landschappen met eigen kleuren. Boerderijtjes in oranje, rood en roze, surrealistisch, weiden met bloemetjes. “Ook groot, niet super gedetailleerd.” Daarnaast is er het blaadjesmotief met blaadjes in diverse kleuren. “Ik kras met de achterkant van de kwast  soms in de verf. Dat geeft een mooi grafisch effect.” Alles in acrylverf. Haar schilderijen zijn vrolijk en een beetje mysterieus. “Zo ben ik, niet meteen mysterieus, maar wel vrolijk. Ik geniet van het leven.”

De Sissies is wel een succesverhaal. En dat al zo snel. Hoe kwam ze er op? “Ik vond Picasso leuk. Ik besloot een Picasso mannetje/vrouwtje na te maken. Dat lukte. Ik maakte twee vrouwtjes op een groot doek. Picasso-vrouwtjes met een eigen draai erin. Ik verkocht het schilderij binnen een dag aan een collega. De volgende week maakte ik er weer een. ‘Apart’, hoorde ik, ‘Nergens anders gezien’. Ondertussen hebben ze op diverse plaatsen gehangen, op een sportschool, in chique ruimtes. Ik heb er een stuk of twintig gemaakt en ik ga er voorlopig wel mee door.”

Filipijnen

Nu verschijnen de Sissies in Delfts Blauw. “Ik ben naar een fabrikant van ‘Delftware’ gegaan. Die vonden het een mooi idee. We zijn nu bezig met een sample in China. Het idee is om  koffiemokjes, theeglazen, kop en schotels, theezakjeshouders van een Sissies-plaatje te voorzien. Binnen anderhalve maand komt het terug uit China. Ik weet zeker dat het aanslaat als het in de winkels ligt. We kunnen ook horeca gelegenheden benaderen, restaurants en hotels.” 

Ondertussen werkt ze door aan haar schilderijen. Haar atelier heeft ze thuis, in de buurt van de Arena. “Overal verf en schilderijen.” Maar de productie vindt niet alleen thuis plaats, deze winter werkt ze ook in de Filipijnen. “Mijn vriend gaat daar bij een duikschool werken. En ik ga daar schilderen. Vissen onder andere. Mijn vriend filmt vissen en de screen shots gebruik ik als voorbeeld. Ik heb al vissen geschilderd overigens." Zelf neemt ze ook een duik in het water, ze heeft een duikbrevet.

“Ik neem een dikke rol doek uit Nederland mee. En dan kom ik na een paar maanden terug met een heleboel schilderijen. En niet allemaal van vissen.” Ondertussen blijft de webshop gewoon in bedrijf. Haar moeder verzendt alle pakketten. “Mijn oude slaapkamer in Den Haag (Bomenbuurt) is het magazijn.”    

Vrij voelen

Ze gaat nog steeds vooruit en ze geniet van de respons. “Zo’n eer dat de mensen iets van jou boven de bank willen hangen waar ze echt naar willen kijken. Daar doe ik het voor. Mijn techniek wordt  steeds beter. En ik vind het leuk om nieuwe dingen te doen, nieuwe thema’s te ontdekken. Mijn stijl blijft altijd de ‘Claudia stijl’, veel kleur, minder accent op details en veel aandacht voor de compositie.”

Tot slot, wat is haar filosofie? “Schilderen doe ik vanuit mijn gevoel. Mijn gevoel vertelt me wat ik moet doen. Je kunt niet alles aanleren op een academie. Mijn ervaring van het kunstleven: top, helemaal mijn ding. Je moet je een beetje vrij voelen om mooie dingen te maken. Als je geen stress hebt van een baan, komt creativiteit naar boven. Je gaat dan als het ware open. Mijn vriend is ook supporter, ik vind het geweldig dat iemand zo achter me staat.”

Op dit moment heeft Claudia Schmit een grote expositie in het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis. Is nog te zien tot februari 2017.

http://claudiaschmit.nl/

http://bit.ly/2hKfdXc 

 

Circa:
Nee

Reageren

  • 1
  • 2
  • 3
  • 4
  • 5
Aantal stemmen: 0