De wereld van de Amsterdamse kunstenaar, 3 – Ellen Schippers

Ellen Schippers maakt innerlijke portretten van vrouwen. Ze filmt performances en selecteert daaruit stills, die de basis vormen voor haar foto’s.

Schippers: ‘Ik vind het belangrijk om theatrale aspecten en kunst met elkaar te verenigen. Door de beweging die zo ontstaat kan ik mijn ideeën het beste naar voren brengen. In mijn werk toon ik de discrepantie tussen de innerlijke belevingswereld  en het uiterlijk vertoon, het imago dat mensen van zichzelf creëren. Ik ben altijd gefascineerd geweest door (rol)patronen die je worden opgelegd en daarbij ben ik vooral geïnteresseerd in hoe je je als vrouw moet gedragen en eruit moet zien.  Vrouwen worden vaak alleen aan de buitenkant geportretteerd, moeten aan schoonheidsidealen voldoen.  Het klopt helemaal niet met wat ze van binnen voelen. Ik wil daarachter kijken en zien wat er in vrouwen echt leeft.’

Frauensehnsucht

Ellen Schippers begon met performances in het theater, waarbij ze verschillende kunstvormen, zoals draagbare sculpturen, beweging, muziek, licht en poëzie met elkaar verbond. Op deze manier kon ze een mysterieuze sfeer creëren, waarbij er een beroep werd gedaan op het eigen associatieve vermogen van het publiek en waardoor mensen meer open stonden voor de verhalen die ze wilde vertellen.   Alle componenten werden nauwgezet uitgevoerd en op elkaar afgestemd. Tegenwoordig maakt ze video’s en installaties. Uit deze video’s selecteert ze de stills, die de basis vormen voor haar fotos.

In 2010 maakte ze de tentoonstelling Frauensehnsucht, een ervaringsruimte waarin installaties in allerlei vormen de hoofdrol speelden en waarin ze haar concept van Gesamtkunstwerk verder ontwikkelde. De bezoeker werd individueel door de ruimte geleid van poëzie naar video-installaties, van projecties naar (draagbare)  sculpturen. Vrouwen rolden als octopussen hun tentakels in en uit, opblaasbare vrouwen pelden zichzelf af, er waren Venussen à  la Botticelli en mannen die gewikkeld waren in sculpturen van transparante slangen, gevuld met rode limonade.  Via die slangen werden de mannen leeggedronken door vrouwen.

Schippers: ‘Op deze tentoonstelling  ben ik het meest trots. Alles kwam hier samen en het oversteeg  het wat afstandelijke van een theatervoorstelling. De bezoeker werd helemaal opgenomen in de sfeer en maakte zelf deel uit van de tentoonstelling.  Ik vind het belangrijk dat de bezoekers mijn kunst als één  geheel ervaren en dat er associaties en gevoelens bij hen worden opgeroepen.’  Zie verder:
https://vimeo.com/108833389

Echte vrouwen

‘Ik probeer een breed scala aan vrouwbeelden neer te zetten. Dat zijn geen make- over vrouwen,  vrouwen die door middel van plastische chirurgie proberen aan een ideaalbeeld te voldoen. En daardoor allemaal op elkaar gaan lijken. Ik zet echte vrouwen neer met een diversiteit aan uiterlijk en  emoties. In Nederland leer je je voor jezelf te schamen, in wezen wil je dan iemand anders zijn. Dat staat in de weg om te zijn wie je echt bent. In andere culturen leer je juist trots te zijn op wie je bent.’

Er zou meer ruimte moeten zijn voor experimenten. Schippers:  ’Je moet mensen verrassen, choqueren en confronteren. Dat doe je door een nieuwe taal te creëren. Daarmee doe je niet op de eerste plaats een beroep op het verstand, maar op  emoties en het associatievermogen. Kunst moet je hart openen.  Daar ligt een mooie taak voor musea. ‘

Eigen podium

Ellen Schippers is nu dertig jaar kunstenaar. Ze deed een opleiding textiele vormgeving en vervolgens de Vrije Academie in Den Haag. ‘Daar leerde ik disciplines met elkaar te verbinden. Textiel, mode, edelsmeden en maakte ik mijn eerste draagbare sculpturen. Met die sculpturen wilde ik een verhaal vertellen, waarover Reinier van Brummelen van de filmafdeling van Frans Zwartjes toen een filmpje heeft gemaakt. Hij heeft later veel met de filmer Peter Greenaway samengewerkt.

Vaak vragen mensen zich af: Is het kunst, theater of is het een kledingshow? ‘Ik pas niet in die hokjes. Voor mij moet het leven, bewegen en als één geheel worden gepresenteerd. Ik zoek dus een eigen podium. Of dat nu een theater is of een expositieruimte, die ik tot ervaringsruimte transformeer. De kunstwereld staat weinig open voor nieuwe ideeën en vormen, speelt op safe en is veel te veel bezig met zaken als bezoekersaantallen. Er zou binnen een museum meer ruimte moeten zijn voor jonge kunstenaars om te experimenteren.   

Sinds ik video’s en installaties maak en mijn foto’s te koop zijn, maak ik meer deel uit van  de kunstwereld. Een galerie in Londen en de US vertegenwoordigen mijn werk. Mijn kunst wordt in solo-exposities en in groepsexposities getoond, zoals in New York, Tokio, Aleppo, Athene, de Affordable Art Fair in Londen en nu op Art Square op het Amsterdamse Museumplein. Het gaat goed met mijn werk. ’

http://www.ellenschippers.com/

http://bit.ly/1GLxmpo 

Circa:
Nee

Tags

Reageren

  • 1
  • 2
  • 3
  • 4
  • 5
Aantal stemmen: 0