De wereld van de Amsterdamse kunstenaar, 44 - Pete Purnell

In de woonkamer van Pete Purnell hangen drie foto’s van poolnachten aan de muur, gemaakt boven de poolcirkel in het noorden van Noorwegen, in de buurt van Tromsø. Bij twee zie je het noorderlicht, Aurora Borealis, met lichtstralen die als zoeklichten omhoog schieten. Bij de derde zie je een berg verlicht door de maan. Dit is zijn favoriete foto.

Het is een sleutelwerk, zegt Pete. “De foto benadrukt de oneindigheid, het laat zien hoe nietig wij zijn hier op aarde.” Bij sommige foto’s kun je het heelal met de sterrenstelsel goed zien. Een vriend die sterrenkundige is wees hem op de Andromedanevel. Die bevindt zich tweeënhalf miljoen lichtjaren van de aarde. “Zo lang heeft het geduurd voordat wij op aarde het konden zien.” Hij ging zich verdiepen in de afstand van andere sterrengroepen tot de aarde, bijvoorbeeld de Pleïaden. Die bevinden zich 450 lichtjaren van ons vandaan. “Dat is 450 jaar geleden. Als men vandaar naar de aarde zou kunnen kijken, zouden ze Rembrandt nog niet zien rondlopen, misschien net zijn vader.”

Light of the North

Drie achtereenvolgende winters, van 2013 tot 2015, is hij in Noord Noorwegen geweest. “Je moet er wel wat voor over hebben. In alle koude moet je je apparatuur instellen  en op het juiste moment afdrukken.” Maar het is gelukt. Het zijn mooie foto’s geworden. Nu is hij bezig met het maken van videofilms op basis van de foto’s met passende muziek erbij. Een film (circa 15 minuten) is al gereed. We kijken ernaar. De foto’s zijn aan elkaar verbonden met behulp van overvloeiers terwijl de beelden ondersteund worden door modern-klassieke muziek. Het is een echte film geworden. De sterrenkundige, Huib Henrichs, heeft de muziek ervoor gecomponeerd en Ton Schuitemaker zorgde voor technische ondersteuning.   

De film is al een aantal keren te zien geweest, in Amstelveen bij de Open Ateliers. “Ik projecteerde hem op de muur in een parkeergarage onder een autoshowroom. Er was een mooie sfeer. De muziek galmde door de hele ruimte. Later liet ik ‘m ook zien bij mijn tentoonstelling ‘Light of the North’ in de WM Gallery in 2016. Men was onder de indruk. Aloys Ginjaar, van de Amsterdamse Fotografenavond in Kalkhoven, kwam naar buiten als was hij bij een religieuze bijeenkomst geweest.” Met de muziek erbij is het ook een nieuw werk geworden. Hij is nu bezig met het maken van een nieuwe video.

Leonard Cohen

Een ander sleutelwerk is een foto waarop Leonard Cohen het publiek bedankt na een concert. Geknield, hoofd gebogen en zijn hoed in zijn handen. De foto van zijn laatste concert in Europa is gemaakt op 20 september 2013. Pete is bij veel concerten van Cohen geweest. De eerste keer was in 1974 in de Jaap Edenhal in Amsterdam. Toen waren de foto’s nog zwart/wit en analoog. Vervolgens in 2012 en 2013 foto’s in kleur van optredens in Amsterdam, Gent, Antwerpen en Bournemouth. “Bij de laatste concert in Amsterdam, we zaten op rij een in het midden, heb ik een cadeautje aan Cohen gegeven. Het was een boek met foto’s van mij over de favoriete kleur, ‘My colour’. Voorin  het boek heb ik iets geschreven: ‘Bedankt voor alles’. Ik heb hem nooit persoonlijk gesproken, wel een van zijn zangeressen, Sharon Robinson. Een Amerikaanse uitgever/fan heeft een boek gemaakt met verhalen en foto’s van fans ter gelegenheid van zijn 80e verjaardag. Daar staan foto’s van zes fotografen in, meer dan een kwart zijn van mij.” (https://bookstore.weeva.com/products/letters-to-leonard-cohen-book).  Pete werkt ook samen met de site https://cohencentric.com/. “Ik heb erin toegestemd als ze foto’s van mij van Cohen willen plaatsen.”

Peter Purnell is niet commercieel bezig. “Op de portfolio fotografen avond in Arti et Amicitiae liet ik mijn foto van de berg met maanlicht zien. ‘WOW’ was de reactie. Een week eerder had ik dezelfde reactie bij de foto van Leonard Cohen met hoed. Tweemaal 'WOW' binnen een week, dat telt voor mij."

Closed Doors

Er is nog een derde sleutelwerk, of sleutelserie eigenlijk, in de serie ‘Closed Doors’. De foto’s zijn gemaakt in Noordoost Duitsland, niet ver van het eiland Rügen, in voormalig DDR-gebied. Het zijn dichte deuren, met onkruid en zelfs een boom ervoor, deuren die niet meer open gaan. Bij de laatste deur van de serie is de deur weg en zie je een mortuarium-achtige ruimte. “Ik liet de serie zien bij de Open Ateliers in de Baarsjes. Ik hoorde in een andere rij het commentaar van twee dames die langsliepen. ‘Heel ontroerend’ was de reactie. En de Indonesische vriendin moest zelfs een traantje wegpinken. Zij voelde ‘de stille kracht’. Op een andere dag liep een man langs de serie die na de derde van de 12 foto's terugkeerde. Hij kon er niet naar kijken."

Pete waardeert het als mensen op zijn werk reageren. “Op die manier communiceer ik met mensen. Iemand die naar een van mijn portretten kijkt moet een gevoel van affiniteit hebben met de geportretteerde.” Het heeft er ook mee te maken dat Pete oorspronkelijk uit Engeland komt, Gosport bij Portsmouth in het zuiden van het land. “Alhoewel ik de Nederlandse taal goed onder de knie heb, blijft het toch een vreemde taal. Ik heb het gevoel dat ik soms een beetje warrig praat. Het is makkelijker om fotografisch iets over te brengen. Iets wat op een foto staat, staat vast.”

De Moor

Pete Purnell begon met fotografie toen hij een tiener was en nog in Engeland woonde. “Ik had een zwart/wit camera, heel goedkoop, ik liet mijn negatieven ontwikkelen bij de apotheek. Mijn buurman bleek een Doka te hebben, in een kast. Daar heb ik vervolgens mijn foto’s afgedrukt. De kwaliteit was niet zo best. Het waren vooral vakantiefoto’s. In de jaren negentig deed ik fotocursussen bij De Moor, later het Amsterdams Centrum voor Fotografie. Ik heb nog les gehad in portretfotografie van Koos Breukel en Annaleen Louwes. Van Siebe Swart en anderen heb ik het nodige opgestoken over afdrukken, werken met barietpapier en foto's beoordelen. Op die manier kom je langzaam in de fotografiewereld. Alles ging nog zwart/wit en analoog. Op het laatst had ik een flinke vergroter, die waren ineens heel goedkoop geworden.” Rond de eeuwwisseling schakelde Pete over naar digitaal.

Hij deed vaak mee met groepsexposities in het kader van Open Ateliers in De Baarsjes, Amsterdam. Bij Gallery WM  portretteerde hij de exposerende kunstenaars voor het archief. Zie: http://gallerywm.com/WP/petes-portraits-2017/. In 2009 deed hij mee aan een kunstwedstrijd ter gelegenheid van het Hudsonjaar, 400 jaar Henry Hudson Amsterdam/New York. Hij maakte een portret van de Amerikaans kunstcriticus Daniel Gould als Henry Hudson, compleet met molensteenkraag en zwarte hoed. “Een puriteinse hoed, maar het kan ook een cowboyhoed zijn.” Hij won de tweede prijs.

Ingepakt paard

We kijken nog naar een bijzondere foto, ‘No Title, No Saddle’. Een paard staat helemaal dik ingepakt, inclusief zijn hoofd. Daarnaast ligt een ander, bruin paard op zijn rug te draaien. De foto is gemaakt in 2006. “Eerst stond het ingepakte paard alleen, het andere paard kwam aanlopen en ging op zijn rug liggen. Het leek wel of hij het andere paard uitlachte. Het had iets vervreemdend en eng.” De foto is opgenomen in het fotoboek "The living Other", (2009) een boek over hoe mensen met dieren omgaan samengesteld door Ata Kando, Diana Blok en Sacha de Boer.

Afbeeldingen

1) Mountain in the Moonlight, 2) Aurora, Groene meer, 2015, 3) Aurora, 5 x Groen, 2015, 4) Aurora, Groene lint, 2015, 5) Leonard Cohen – A’dam 1988, 6) Leonard Cohen – Bournemouth, 2013, 7) Leonard Cohen – A’dam, 2013, 8) Heli-Maan, 2015, 9) Felicia, 2011, 10) Fleur Ouwerkerk, 2016, 11) Marina Chernikova, 2012, 12) Piet, 13) Dan Gould as Henry Hudson, 2009, 14) Pete Purnell  

http://www.petepurnellgallery.com/                                                          https://bit.ly/2tQz0YD 

Circa:
Nee

Reageren

  • 1
  • 2
  • 3
  • 4
  • 5
Aantal stemmen: 0