De wereld van de Amsterdamse kunstenaar, 7 - Marinka Masséus

Op de fototentoonstelling “Welkam long Papua Niugini” (Welcome to Papua New Guinea) in WM Gallery in Amsterdam zag ik foto’s van Marinka Masséus van de bewoners van Papua Nieuw Guinea, het oostelijk deel van het eiland Nieuw Guinea. Fascinerende zwart/wit foto’s van Papua krijgers tijdens traditionele dans, portretten met beschilderde gezichten en daarnaast documentair beelden van het leven aldaar. Ze deed de tentoonstelling samen met Wanda Michalak, over wie we eerder een stukje schreven.

Op een zonnige zomerdag spreek ik Marinka op het terras van het Vondelpark paviljoen, waar vroeger het Filmmuseum zat. Rechtsvoor op het terras zit ze, in een blauwe jurk, onder de parasol. Ze doet zowel reisfotografie -waarvoor ze afreist naar verre landen- als ook studio portretten. Aan beide soorten fotografie ligt een Fine Art benadering, een kunstenaarsoog, ten grondslag. Haar centrale thema is Mensen, en vooral portretten.

In de prijzen

Het is bijna niet te geloven, maar Marinka is pas twee jaar serieus bezig met fotografie. En in die periode viel ze al regelmatig in de prijzen. Zo won ze dit jaar een Gouden medaille en drie zilveren en een bronzen op de ‘Prix de la Photographie Paris’, won ze eerste plaats bij de International Color Awards, was ze vorig jaar een van de ‘New Dutch Talents’ , kreeg ze een IPA Photo Award, was ze Travel Photographer of the Year 2014 in Engeland, en werden haar foto’s tentoongesteld in Duitsland, Amsterdam en Londen en gepubliceerd in boeken wereldwijd.

Maar zoals we al konden vermoeden had ze toch al wat eerder een camera in haar handen gehad. Ze groeide er zelfs mee op. Haar vader was ook fotograaf, en op haar negende kreeg ze zijn oude zwart-wit camera. Van techniek wilde ze lang niets weten, ze stopte letterlijk en figuurlijk haar vingers in de oren. Fotograferen was voor haar spontaan reageren op de wereld om haar heen, ze deed alles op intuïtie. En ondanks dat ze nu de techniek beheerst door haar opleiding aan de Fotoacademie in Amsterdam, werkt ze nog steeds intuïtief. Marinka: ’Ik weet nu alles van techniek. Stiekem wil ik het weer vergeten.’

Wat wil ik?

Haar reisfoto’s maakte ze in o.a. Papua New Guinea, Myanmar, Namibië, Cuba, Bolivia, Hong Kong, Londen en Parijs. Fotograferen is voor Marinka essentieel. ‘Fotograferen is als ademhalen, een instinctief iets.’ Ze houdt van het gehele proces. ‘Ik word blij van ieder aspect, het schieten, het bewerken, het printen, het maken van passe-partouts, het inlijsten en het exposeren. Ik word er gelukkig van.’

Hoewel ze nu de meeste tijd met de fotografie bezig is, is dit niet haar enige bezigheid. Ze blijkt ook Coach te zijn en heeft Bedrijfskunde in Groningen gestudeerd en daarna de Trainers Academie in Amsterdam. Ze heeft een eigen praktijk en helpt hoogopgeleide mensen die vastgelopen zijn in hun werk. ‘Mensen die zich afvragen, wat wil ik?’ Voor Marinka staan zowel bij Coaching als Fotografie mensen centraal. ‘Het draait bij allebei om het verhaal van de ander waar ik even deel van mag uitmaken. Op die manier toegelaten worden in iemands leven, ervaar ik als bijzonder.’

Sleutelwerk

Wat gaat ze de komende tijd doen? ‘Ik heb al een jaar de behoefte een groot project te beginnen. Wat ’t gaat worden? Ik heb besloten niet zelf te zoeken. Het project moest mij vinden. Toen kwamen de ideeën. Als je me naar een sleutelwerk vraagt: Ik vermoed dat uit deze nieuwe ideeën een sleutelwerk tevoorschijn zal komen. Maar het moet nog groeien. Ik wil het dichtbij me houden zodat het proces van uitkristallisatie me kan voeden.’

Maar behalve het langlopende project waar ze net aan begonnen is, kan ze toch ook twee andere sleutelwerken noemen. Sleutelwerken in de zin van werk dat een kantelpunt vormde in haar fotografie. Op de eerste plaats is dat de Papua-serie zoals die in de WM Gallery hangt. ‘Het zijn grafische foto’s die vallen in de categorie Fine Art. Ik vind het een uitdaging om documentair/reis fotografie een grafisch aspect te geven. Vandaar dat veel van mijn travel fotografie in zwart-wit is.’

Parasol in de lucht

En als tweede is er de reeks Silent Voices. ‘Dat gaat over gender-inequality in de wereld, de ongelijkheid tussen man en vrouw. De foto’s zijn Rembrandt-achtig.’ Vrouwen en hun positie gaan haar aan het hart. Ze vertelt dat vrouwen een steeds grotere rol in haar werk zullen spelen. Zowel in haar reisfoto’s als haar studiofoto’s. ‘Als ik hier op focus, mijn energie hierop bundel, en ik kom in beweging, dan zal steeds meer op mijn pad komen.’

De wind begint op te steken. De parasol verdwijnt al bijna in de lucht. We kunnen ‘m nog net vast pakken. Heeft Marinka nog een mooie gedachte tot slot? Die heeft ze. Marinka: ‘Het is mijn diepste wens dat ik met mijn fotografie op positieve wijze een bijdrage kan leveren aan iets maatschappelijks.’

http://www.marinkamasseus.com/                                                      https://bit.ly/1HiFSMV 

Circa:
Nee

Tags

Reageren

  • 1
  • 2
  • 3
  • 4
  • 5
Aantal stemmen: 0