De wereld van de Haagse kunstenaar, 50 - Martin Koole

Tijdens de Open Ateliers Duinoord bezocht ik in de Obrechtstraat het huis en atelier van kunstschilder  Martin Koole. Daar waande ik me in één van de oude, klassieke huizen van Venetië. Mooi stucwerk, zuilen, ornamenten, draperieën en rondom veel schilderijen  van mensen en  vogels.

Een aantal weken later ben ik er weer. We lopen vanuit de keuken twee trappen op naar het atelier op zolder. Licht valt binnen door een grote dakkapel op het noorden. Links staan schilderijen in gelid tegen de wand en rechts, dichtbij het licht staat de ezel met daarop een schilderij waaraan wordt gewerkt.

Wat beleeft het meisje?

We bekijken samen het schilderij dat op zijn ezel staat. We zien een meisje van de rug af gezien over het balkon hangen, een bos op de achtergrond. Koole laat me in het schetsboek de voorstudies zien. Het schilderij heet “La Découverte”. Martin Koole: ‘Wie is het meisje? Wat ziet ze? Wat beleeft ze? Die vragen worden opgeworpen. Het is het kleine mysterie welke ik heb geprobeerd in het schilderij op te roepen.’   De schilderijen maakt hij naar aanleiding van vele kleine schetsjes in potlood of viltstift. Die  worden bijna allemaal bewaard in mappen, mappen die hem dierbaar zijn geworden.

Dat losse tekenen iedere dag is van belang voor lenigheid en het verkrijgen van ideeën. In het maken van die tekeningen voelt Martin Koole zich het meest vrij. We bladeren door een van zijn schetsboeken. Koole: ‘De tekeningen zijn klein en daarin bepaal je gemakkelijk de compositie en de organisatie van het licht voor latere schilderijen. Als ik zo’n tekening maak, ben ik totaal niet op mijn hoede , is er geen kramp en dat levert de winst waarin het toeval ook nog een rol speelt.’

Vogels  

Die kramp heeft hij wel een tijd lang gevoeld tijdens het schilderen. Koole: ‘Ik was vaak ontevreden over het eindresultaat. Was het klaar dan behield ik het gevoel dat er iets “wrong”. De belofte van het voorwerk, de schets vooraf, werd niet waargemaakt. Maakte ik een vergelijk,  dan was de keuze snel gemaakt, de schets won het.  Geleidelijk aan heb ik dat gevoel overwonnen.’ Enkele jaren geleden kondigde  deze vooruitgang zich aan. Niet een beetje maar volledig koers zetten naar aanleiding  van zijn schetsen was voortaan het devies. ‘Zo hervond  ik mijn vertrouwen van voor mijn afstuderen aan de Academie voor Beeldende Vorming in Amsterdam.'

 Koole: ‘Nu werkt ’t. Ik heb het heilig geloof weer. Ik ben eigenlijk nu pas een oeuvre aan het maken. Mensen figureren daarin het meest maar ik beweeg me nu ook meer en meer richting het landschap  en sinds een aantal jaren  schilder ik ook de Europese vogels.’ Hij laat een portret van een roofvogel zien.

 ‘De vogel is wel herkenbaar als roofvogel, maar je kunt ‘m niet zo heel gemakkelijk determineren naar soort zoals in de vogelgidsen. Gidsen geven een objectief beeld van exact waargenomen vogels maar mijn afbeeldingen maak ik vanuit wat ik denk te weten over de betreffende vogelsoort.  Ik ben van jongs af aan een amateur vogelaar geweest. Vroeger kwam ik met graagte veel in de natuur.  Tijdens de begin jaren van mijn leraarschap, verdeelde ik mijn aandacht tussen zoveel ander zaken waardoor natuurbeleving er bekaaid afkwam. Nu ben ik weer aangesloten bij een vogelclub en ga ik zeer regelmatig het duin in en dat gedurende alle seizoenen.’

Behoefte te decoreren

Martin Koole is gewend zaken te combineren. Zo was hij lang kunstschilder, meubelmaker en leraar tekenen en handvaardigheid tegelijk. Maar de kunst en speciaal het schilderen vocht zich altijd op de eerste plaats. Bijna 20 jaar was Martin Koole leraar tekenen en handvaardigheid op diverse scholen. De eerste zeven jaar op een scholengemeenschap in het noordelijk deel van de Veluwe, in Heerde, vervolgens in Rotterdam en als laatste school Het Veurslyceum te Leidschendam

Naast het schilderen verzorgt  Martin Koole op verzoek ook allerlei decoratiewerk in het interieur van oude huizen. Koole: ‘Ik heb mijn eigen huis destijds helemaal in haar oude luister teruggebracht gedurende een jarenlange renovatie. Veel  vrienden en kennissen waren hier getuige van en kwamen met het verzoek iets dergelijks ook bij hen te realiseren. Het is een specialisme waarin ik me toen gaandeweg heb bekwaamd.’

Zijn aanpak

Martin Koole is natuurlijk altijd geïnspireerd geweest door het werk van collega’s en door de kunstgeschiedenis. ‘Er bestaan zoveel schitterende voorbeelden. Maar ik vermoed dat ik mijn geheel eigen aanpak moet volgen.  Ik ben niet graag heel lang en uitputtend met  één schilderij bezig.’ Hij wijst naar de schilderijen – allemaal 1.20 bij 1.20 - die met hun beeldzijde naar achter in het gelid staan. ‘Bij elkaar opgeteld zet ik per dag wel zo’n vijftien doeken op de ezel om er vervolgens enige tijd aan te besteden. En in totaal krijgen zeker vijftig werken deze behandeling.' Zijn hele oeuvre – voor zover niet verkocht op een tentoonstelling – komt zo met regelmaat opnieuw aan de beurt.

Een mooi vak met harde trekjes

Als ik hem vraag naar zijn sleutelwerk zegt hij: ‘Het is niet een van mijn schilderijen, maar mijn mappen met tekeningetjes. Zelfs de kleinste vodjes heb ik ingeplakt. Het  was en is nog steeds mijn houvast, zo hield ik er altijd geloof in en kwam het goed’.

Altijd schilderde hij door en verkocht naar tevredenheid. Regelmatig heeft hij tentoonstellingen. Binnenkort is er een in galerie IROK in Horst/Panningen, laatst was er een in Poeldijk en op het eind van het jaar is er een in Hotel Winston in Rijswijk.  

Koole: ‘Het kunstenaarschap is geen gemakkelijk vak.  Jij bent één van de velen.  Ik denk mijn plek daarin wel te hebben gevonden. Ik voel me mede daarom een gelukkig mens. Nu ik ouder wordt beleef ik de dingen intensiever en indringender, ik voel me nu sterker verbonden met de dingen die ik doe, eigenlijk een geruststellende vaststelling die bij mij gepaard gaat aan het ouder worden.‘

http://bit.ly/2fvSfQJ                                                                      https://bit.ly/2wCJE5F 

 

 

Circa:
Nee

Reageren

  • 1
  • 2
  • 3
  • 4
  • 5
Aantal stemmen: 0