De wereld van de Haagse kunstenaar, 61 - Debbie Young

Ik zag Debbie Young voor het eerst toen de Piket prijzen 2016 werden uitgereikt in het Theater aan het Spui. Ze kreeg een van de drie hoofdprijzen: de prijs voor schilderkunst. Daaraan verbonden was een bedrag van 8000 euro en een sculptuur van Anneke Schat.

Ik spreek Debbie in galerie Vonkel. Daar is een tentoonstelling van haar werk te zien onder de titel ‘6 DAYS SOBER’. Sinds ze is afgestudeerd op de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten, zomer 2016, heeft ze weinig rust gekend. Het balletje ging rollen met een groepstentoonstelling, A PURSUIT OF THE UNGRASPABLE, met drie collega kunstenaars, Doris Hardeman, Anne Lotte Peperkamp, en Katerina Sidorova, ook net afgestudeerd, in Electron Breda. Daarna was haar werk te zien op Art The Hague en vervolgens werd ze genomineerd namens de schilderkunst voor de Piket Prijs, een prijs voor kunstenaars onder de 30, en won ze die nog ook.

De mens en zijn gedrag

Het balletje is duidelijk nog niet uitgerold voor deze kunstenaar die oorspronkelijk uit Glasgow, Schotland komt. Daar studeerde ze psychologie, maar haar hart trok naar de kunst en daarin bleek ze ook haar interesse voor de aard van de mens en zijn gedrag kwijt te kunnen. Ze is buitengewoon nieuwsgierig naar mensen. Ze bekijkt het vanuit het existentialisme. De mens is vrij. Hij/zij kan zelf beslissingen nemen hoe te leven. Maar dat gebeurt wel in een grotere context.

Humor

Dan komen we bij de politiek uit. Ze reageert in haar werk op allerlei hedendaagse kwesties, maar ze denkt niet als een politicus. “Eerder gaat het om het universum, de moderne tijd en hoe we als mensen politieke beslissingen kunnen verteren.” Dat doet ze met een flinke dosis humor. Debbie Young: “Ik houd er niet van als een kunstenaar zichzelf té serieus neemt.”

Daarbij heeft ze een voorkeur voor wat ze noemt ‘odd humour’, zwarte humor. Ze speelt graag met clichés en ze doet dat door middel van gelaagde werken, waarbij ze realistische afbeeldingen combineert met gips, foto’s, epoxy, en rare figuurtjes. Vaak is er ook een raster te zien. Waarom komt dat zo vaak voor?

Façade

“Een raster is een façade, waar iets achter zit. Ik ben bijzonder benieuwd wat zich achter dat raster bevindt, ook in politieke/metaforische zin. De politiek functioneert bijvoorbeeld als raster, daar is van alles aan de gang wat je niet ziet. Maar plotseling is er een uitbarsting. De façade houdt het niet meer. Dan zie je even wat er echt aan de hand is, een hoop rot vaak. Ook in letterlijke zin. In Glasgow zijn er een hoop gebouwen waarvan de gevel er nog wel netjes uitziet, maar die van binnen bijna in elkaar vallen. Je zou daar als samenleving mooie dingen mee kunnen doen. Dat gaan opknappen.  Maar dat gebeurt niet.”

Ze hecht grote waarde aan intuïtie. “Ik zet mijn complete intuïtieve potentieel in zonder dat ik een rationele boodschap uitsluit. Als kunstenaar ben je immers in de wereld om na te denken  en dingen te bevragen.” Ze doet dat met veel energie. “Zelfs als ik niet werk, ben ik toch met mijn kunst bezig, 24 uur per dag. Maar ik doe iedere keer wel iets nieuws, zodat het voor mij ook spannend blijft.”

Sleutelwerk

Ze maakte ‘Renaissance of the Decadents’, nog op de KABK. Dat werk is haar sleutelwerk, zegt ze. “Het fungeerde als game-changer. Vòòr dit werk schilderde ik meer realistisch. Tijdens het werken aan dit werk besloot ik voortaan zo vrij mogelijk aan de slag te gaan. Ik liet het helemaal los, de kaders, de opzetjes, de schema’s. Want het moet wel leuk blijven. Het gaat ook om het proces.”

Een van de onderdelen heette ‘The Flowers of Evil’, met dank aan Baudelaire. “Baudelaire en ‘The picture of Dorian Gray’ van Oscar Wilde inspireerden mij bij het maken van een werk dat als het ware weg zou rotten als het klaar was. Hoe kun je de cyclus van het leven , met zijn onvermijdelijk verval in een werk vastleggen?, was het idee. Ook een werk heeft zijn eigen proces, het bestaat niet voor eeuwig.”

Al haar werken lijken wel iets tijdelijks te hebben. “Het ziet er impulsief uit, alsof het zo bij elkaar gegooid is. Ik heb inderdaad niet echt nagedacht over conservering, maar misschien moet ik dat in de toekomst toch gaan doen, als het werk gaat ‘reizen’. Maar goed, Anselm Kiefer en Dieter Roth kampten ook met dit probleem. Ik hou enorm van het werk van die Duitsers in de jaren zestig.”

Expressiviteit

Niet alleen tijdelijkheid is een thema, maar ook expressiviteit. Met name als reactie op de non-expressiviteit die de digitale media met zich meegebracht hebben. “Er zijn zoveel expressies in de wereld, dat is een reden dat ik graag nog veel expressiever wil worden. De hedendaagse technologie schaadt de ervaring van het leven. Mensen zitten maar achter hun scherm en verliezen het contact, zelfs met zichzelf. Het levert meer stress op, angst  en zelfs depressie. Die digitale normaliteit wordt ze wel opgedrongen. En mensen die te druk zijn of worden, met ADHD bijvoorbeeld, worden met medicijnen onder controle gehouden. Het lijkt me heel goed als mensen zichzelf weer als fysieke entiteit ervaren.”

Ze maakte ook een installatie naar aanleiding van het referendum over de Schotse onafhankelijkheid in 2014. “We wilden de absurditeit van de argumenten van beide kampen, het Ja- en het Nee-kamp laten zien. Het debat ging alle proporties te buiten, het werd agressief, zelfs gewelddadig, het land was verdeeld. Het Braveheart syndroom stak de kop op, zelfs religie (katholiek-protestant) en voetbal werden erbij gehaald. Het was vechten om het vechten. We hebben een ruimte in de KABK getransformeerd in arena met een YES-zijde en een No-zijde, ter illustratie van de absurditeit.”

Een emmer water

Waarom heeft ze haar tentoonstelling eigenlijk ’6 DAYS SOBER’ genoemd? Debbie: “Om twee redenen. De eerste is een commentaar op de kunstwereld. Kunstenaars drinken veel, en vooral op openingen, dat is het idee althans. Ten tweede is het een commentaar op de huidige hectische tijd, met Trump, Brexit, de referenda. Deze tentoonstelling wil als het ware te midden van het politieke tumult een emmer water in je gezicht gooien, zodat je goed nuchter bent/ wordt.” 

De tentoonstelling in Vonkel duurt tot 21 januari.

http://debbieyoung.space/

https://www.youtube.com/watch?v=7RlOUTL92as

http://www.vonkel.nl/

Circa:
Nee

Reageren

  • 1
  • 2
  • 3
  • 4
  • 5
Aantal stemmen: 0