Donald Duck

Felgele zonnestralen schijnen langs het blauwe gordijn de woonkamer in. Zij vindt het te warm buiten. Voor mij kan de zomer niet lang genoeg duren. De zon heeft mijn steile haren steeds blonder gebleekt. Haar korte krullen steken er donker bij af. “Wil je thee?” vraagt ze. “Lekker,” zeg ik. We kletsen even bij. Over hoe het gaat met haar en de kinderen. Hoe het gaat op mijn werk. Ze glimlacht steeds, van oor tot oor, schijnbaar zorgeloos. Niets verraadt waarom ze hier in Nederland is. Waar ze voor gevlucht is, wat ze heeft achtergelaten. Ze biedt me een koekje aan. “Eentje hè? Nederland, één koekje bij de koffie.” We lachen hardop. Ze slaat het lesboek open dat we samen bij de bieb hebben geleend. Ze voelt zich thuis in Nederland. “Iedereen is aardig hier, alles is goed geregeld.” Alleen de taal. Die is zo moeilijk… Een fruitschaal is iets anders dan een weegschaal? Weg, dat is de straat, maar het betekent ook dat iets er niet meer is? Vis is niet hetzelfde als vies, maar je kunt vis wel vies vinden? Het is verwarrend. Ik probeer elk woord zo duidelijk mogelijk uit te leggen. In het Nederlands, want Engels kan ze niet. Kirundi spreekt ze wel, maar dat kan ik weer niet. Gelukkig komen we er meestal wel uit. Met makkelijke zinnen, aanwijzen, gebaren en soms een tekening. “Oooh!” zegt ze dan. Weer die brede lach. Voor mij het sein dat ik door kan naar de volgende uitleg. “Welke bladzijde?” vraagt ze nu. “Nee,” zeg ik. “Ik dacht, misschien is het leuk om vandaag hieruit te lezen.” Ik leg een strip op tafel. “De Donald Duck. Die is eigenlijk voor kinderen, dus dat is vast niet zo moeilijk. En er zitten plaatjes bij.” Ze bladert nieuwsgierig langs alle tekeningen. “Doenad…?” zegt ze vragend. “Ja, Donald Duck. Dat is die eend.” Ik wijs naar een plaatje. Ze kijkt me nog steeds vragend aan. “Donald Duck is een pratende eend. Maar er staan ook andere strips in. Van Mickey Mouse, dat is die muis met handschoenen. En Pinokkio. Ken je die? Als hij liegt groeit zijn neus.” Ze kijkt me verbijsterd aan. “Laat maar,” zeg ik lachend en een beetje beschaamd. Wat ben ik ook dom. Alsof ze in Burundi de Donald Duck lezen... Even vergat ik dat ze Nieuwe Nederlander is. Maar misschien is dat niet eens zo erg. Laten we dat stempeltje eens vergeten en gewoon weer dingen aan elkaar gaan uitleggen. Desnoods met handen en voeten, maar altijd met een lach.

Circa:
Nee

Tags

Reageren

  • 1
  • 2
  • 3
  • 4
  • 5
Aantal stemmen: 0