World Cup Update #3

Amerika bevindt zich op het wereldtoneel van het internationale voetbal. De wedstrijd tegen België was echt een juweeltje. Amerika had makkelijk kunnen winnen, ware het niet dat de verdediging van België zo bijzonder sterk was ……  En het had ook met een nulletje of drie, vier vijf of meer kunnen verliezen.

Tim Howard was fenomenaal. Met zijn 16 reddingen brak hij het WK-record, dat dateert uit de jaren zestig  met drie. En dan heeft Howard ook nog eens last van het Gilles de la Tourette syndroom (oncontroleerbare tics). En wie is deze 19-jarige jongen Green  die in de 107e minuut scoorde? Ik kan niet wachten tot de WK 2018. Dan is Amerika echt een tegenstander om rekening mee te houden.

Toneelspelen

Ik was teleurgesteld door het verlies van Amerika, maar ik knapte helemaal op van de Nederlanders die tegen Mexico moesten. Het zou een zwaar bevochten wedstrijd gaan worden. De Mexicanen maakten het eerste doelpunt – het was meen ik in de 21e minuut, en die voorsprong hielden ze tot de 88e minuut toen een van de drie Nederlandse aanvallers (een aanvaller is in het voetbal iemand die een homerun rent, en in het voetbal telt ALLEEN de homerun). Sneijder scoorde met een prachtig goed gemikt schot. Het grootste deel van het toernooi was hij niet bijzonder opgevallen. Het was al extra-minuten tijd (vijf minuten, zei de scheidsrechter) toen een andere Nederlandse aanvaller, Robben met de bal ging toveren aan de rand van het strafschopgebied en toen hij langs een tegenstander probeerde te komen eindigde dat in een val. De scheidsrechter vond het een zware overtreding. Strafschop. Dan is er maar een verdediger: de doelman. En hij ging er in.

Een van de kritiekpunten op ‘het mooiste spel’ is dat spelers beschuldigd worden van toneelspelen. In feite is het overacting. Bij de minste aanraking door een andere speler wordt er geschreeuwd van pijn, hopend dat de scheidsrechter het ziet en er een overtreding in ziet. Robben zou er nogal goed in zijn. Later gaf hij inderdaad toe dat een van zijn valpartijen in scène gezet was, maar dat was niet het geval met de valpartij in de laatste minuten tegen Mexico. Op de site van de BBC Worldservice was het incident, tien seconden lang, steeds weer te zien.   Ik was er niet van overtuigd dat het zwaar genoeg was voor een strafschop. Maar dit is ook een van de unieke dingen van het spel: scheidsrechters maken veel fouten. En niemand weet dit beter dan Nederland omdat de scheidsrechter in 1978 het met de hand gemaakte doelpunt van Maradona niet zag en de Nederlanders daardoor verloren.

Maar wat wás het een wedstrijd tegen de Mexicanen. Ik zat in mijn stoel en ik  zei tegen mezelf ‘In het voetbal kan alles ….’ En in de 88e minuut kwam dat uit. Ik had er niet aan getwijfeld. Nou ja, een beetje ….

Toen de Nederlanders In de eerste wedstrijd de Spanjaarden met 5 – 1 vernederden, zongen de supporters na het derde doelpunt het lied van Queen We are the champions. Toen ik naar huis fietste hoorde ik uit openstaande ramen de originele versie. Ironisch genoeg heb ik het daarna niet meer gehoord.

Caribische muziek in een Braziliaans tempo

Ik moest een nieuwe plek zoeken om de wedstrijd Amerika tegen België te zien. Het bejaardenhuis gaat om 20.00 uur dicht. In de buurt waar ik woon is een Surinaams café / bar. ’s Zomers is er soms een barbecue en dat smaakt heel goed. Suriname is een vroegere kolonie van Nederland (die onafhankelijk werd in 1975) en het ligt in de Noordoost hoek van Zuid-Amerika tussen Frans Guyana en Brits Guyana. Qua oppervlakte is het het kleinste land van Zuid-Amerika en er wonen minder dan 600.000 mensen (300.000 wonen in Nederland). De oorspronkelijke inheemse indiaanse bevolking woont nog steeds in de jungle. De rest van de bevolking bestaat uit Hindoestanen, Javanen, Creolen / Afro-Surinamers en de Marrons (zwarte Surinamers die afstammen van gevluchte slaven).

Ik geef deze korte geschiedenisles omdat het de wedstrijd Amerika tegen België des te interessanter maakte. Het was niet druk in de bar en de aanwezigen waren niet erg geïnteresseerd in de wedstrijd.  Daarom stond het geluid af. Geen Nederlandse commentatoren. In plaats daarvan hoorde ik ritmische klanken van Caribische muziek in een Braziliaans tempo. Het was surrealistisch deze sport te bekijken die meer op ballet lijkt dan op Amerikaans football. Rechts van het tv-scherm hing een ingelijste foto  van drie mannen: Nelson Mandela, Martin Luther King en Obama. Ik voelde me meteen thuis.

Op een gegeven moment, tegen het eind van de wedstrijd, hoorde ik achter me iemand in het Engels en met een Brits accent zeggen ‘Belachelijk’, en even later ‘Ongelooflijk’. Toen de wedstrijd afgelopen was vroeg ik de persoon enige toelichting. Hij zei dat hij het ‘belachelijk’ vond dat België geen doelpunt had kunnen maken  en ‘ongelooflijk’ dat Amerika op het eind van de reguliere tijd nog serieus meedeed met een stand van 1 – 0.

Reclame

Omdat ik geen tv heb, vind ik tv reclame interessant. Een paar jaar geleden kon ik op internet alle commercials voor de Super Bowl zien. De reguliere tijd is zestig minuten, maar op tv duurt het vier uur. Ik was geïnteresseerd omdat bedrijven weten dat een van de hoogste kijkdichtheden, zo niet de hoogste, zich voordoen bij de Super Bowl en het WK voetbal. Bedrijven proberen elkaar naar de kroon te steken qua commercial. Als je dat 45 minuten ziet wordt het vervelend. Gelukkig was de reclametijd bij het WK beperkt tot  een stukje voor de wedstrijd, een stukje in de 15 minuten pauze en een stukje na de wedstrijd. Mijn favoriete reclame was een mini-melodrama. Drie Nederlanders, helemaal in het oranje, moeten in Brazilië naar de wc. Het is etenstijd. Eerst komen ze bij een Argentijns Steakhouse. Oops, 1978! Dan gaan ze naar het volgende restaurant waar je echte Duitse schnitzel kunt krijgen, en weer verkrampen hun gezichten (zij herinneren zich 1974 en het 2 – 1 verlies).   Ze gaan verder en zien een Spaanse tapas bar. (Nederland verloor van Spanje in 2010). Ze lopen door met een gezicht vol walging en dan zien ze ‘De Gouden Bogen’ (van Mc Donalds). ‘Hey, neutraal gebied’. De Nederlanders hebben niks tegen de Amerikanen, zeker niet als ze met hen over voetbal kunnen praten. Op het eind zie je ze happen in een McDonalds burger. Grappig!

Als ik alle kranten goed gelezen heb heeft het internationale voetbal eindelijk de aandacht getrokken van de Amerikanen. Sterker nog, ik zag in een verslag dat 14% van de mensen tussen 12 en 24 jaar voetbal als hun favoriete sport aanduidden en dat het na het Amerikaans ‘football’ op de tweede plaats stond. En dan te bedenken dat een Amerikaanse kennis ongeveer een jaar geleden zei dat voetbal nooit een grote sport zou zijn en altijd zich in het kielzog zou bevinden van honkbal, basketbal, Amerikaans ‘football’ en hockey. Hey, kerel, het is tijd dat je je woorden inslikt.

Vrijdagavond zag ik Brazilië tegen Colombia. Ik was voor Colombia omdat als ze wonnen Brazilië uit het toernooi zou zijn en de Nederlanders zich geen zorgen hoefden te maken over Brazilië. Tegelijkertijd wist ik dat als Brazilië zou verliezen van Colombia de kans was dat er gewelddadige demonstaties zouden komen in Brazilië. Een Nederlandse vriend, die in Rio woont, vertelde me dat niet alle Brazilianen achter hun team staan omdat ze verontwaardigd zijn over de hoge kosten van het evenement.

Vanavond speelt Nederland tegen Costa Rica. Louis van Gaal, de Nederlandse coach zegt dat het team niet naast zijn schoenen loopt. Dat ze respect hebben voor het kleine land met nog geen vijf miljoen inwoners. Maar nogmaals, het is voetbal ….. en alles kan.

Déjà vu 

Het is nu een dag later. Ik kon het verhaal gisteren in de bibliotheek wegens sluitingstijd niet afmaken. Mijn verhaal eindigde met ‘alles kan’ en dat was helemaal het geval.

De twee ‘verrassingsteams’ die uit de groepsfase kwamen waren Amerika en Costa Rica. De USA was naar de volgende ronde gegaan omdat ze de score tegen België in de reguliere tijd  op een krappe 1 – 0 hadden kunnen houden. Costa Rica hield de Nederlanders op 0 – 0, zowel in de reguliere tijd als in de verlenging. De schrik sloeg de Nederlanders om het hart. Na 120 minuten in hete en vochtige weersomstandigheden was er de afschuwelijke shoot-out. Niet alleen vanwege de ondraaglijke spanning maar omdat je geluk moet hebben. Dat geldt voor beide partijen. In welke hoek schiet de schutter?  Rechts of links, of juist in het midden? Gokt de doelman goed? En, ten slotte, de Nederlanders hebben geen goede reputatie op het gebied van shoot-outs. Hun laatste WK-doelman, Van der Sar, was een top doelman, maar dat zag ik nooit terug bij de shoot-outs.  

De wedstrijd zelf was een spannende oefening in frustratie. De Nederlanders hadden vijftien schoten op doel. Maar Keylor Navas had zijn doel met spectaculaire reddingen schoon gehouden. Zijn reddingen waren in een paar gevallen wonderbaarlijk. De Nederlanders waren het meest in balbezit, maar …. , maar …

Toen de strafschoppen echt genomen moesten gaan worden, moest ik twee keer naar het tv-scherm kijken. Nederland kreeg een andere doelman. Jasper Cillessen had plaats moeten maken. Wat is er aan de hand? vroeg ik me af.  Ik lees vandaag in de krant (The Guardian) dat Van Gaal Cillessen door Krul verving omdat hij groter is en een groter bereik heeft. En bovendien is hij beter met strafschoppen. Nou ja, als het maar werkt! En dat deed het. De Nederlanders scoorden vier keer achter elkaar.  Costa Rica miste nummer twee en nummer vijf.  Het is voorbij voor de lieve blauwen.

En nu komt er Brazilië tegen Duitsland aan, op dinsdag en Nederland tegen Argentinië op woensdag. Déjà vu voor Nederland. Tegen alle drie heeft Nederland gespeeld in ofwel finale of halve finale wedstrijden. Maar de koperen cup hebben ze er niet mee gehaald. Zal het dit jaar het geval zijn? Na twee jaar afvalronden tussen 160 landen zijn deze vier overgebleven.  Elk van de vier landen houdt zijn adem in.

Circa:
Nee

Tags

Reageren

  • 1
  • 2
  • 3
  • 4
  • 5
Aantal stemmen: 0