Zijn maîtresse in Doorn

In zijn nederige kasteel in Doorn leefde keizer Wilhelm de Tweede als een vorst, maar ook als een nepvorst, omdat Duitsland hem niet meer moest en hij zijn rijkdommen achter zich moest laten. Toch kon hij zijn aangeleerde gewoonten niet loslaten en ondanks dat hij in ballingschap verkeerde, gedroeg hij zich als een waardige keizer, die misschien wel eens zou terug keren, want die droom koesterde hij tot zijn overlijden, dat hield hem op de been.

Zijn tweede vrouw Hermine von Schönaich-Carolath bleef hem trouw, maar hij haar gek genoeg niet echt. Ondanks dat de bloedmooie en sexy Hermine hem seksueel zeer verwende, vond hij het noodzakelijk om de huwelijkseed te schenden. Zijn frustratie over zijn verloren keizerrijk probeerde hij met houthakken te verwerken, maar dat lukte maar deels. Gelukkig was zijn rechterarm in orde, want hij was rechtshandig. Zijn linkerarm was onbruikbaar voor wat dan ook. Hij kliefde aan één stuk door, alsof hij daarmee zijn keizerrijk terug kon verdienen. Bij lastig te klieven boomstammetjes vloekte hij er danig op los en schold hij op al die ondankbare proletariërs, die hem hebben weggejaagd. De hele dagen door dronk hij sterke drank en meegesleepte voorraden Duitse wijn. Het keukenpersoneel wist exact wat hem kon opbeuren en ze deden hun uiterste best om hem mild te stemmen met de lekkerste vleesgerechten. Toch leed hij aan een aanhoudende depressie en kon de gedeelde erotiek met Hermine hem niet uit zijn hypochondrie halen. Hij liet zich nauwelijks zien bij de Doornse bewoners, die hem al gauw een gekke rijkaard vonden, die als een bokkige narcist wegkwijnt in zijn vermeende ellende. Ze vonden hem een waanzieke proleet met ordinaire kapsones en overdreven chic gedoe. Hij mocht dan op hen neerkijken, zij deden dat zeker op hem. Als ze hem al zagen, dan liep hij steevast in een kolderiek uniform, waar ze van over hun nek gingen, net als van dat pedante, Duitse gezwam van hem.

De lieftallige Hermine wist op den duur ook niet meer hoe ze Wilhelm kon opvrolijken, want soms probeerde ze hem naakt tot een lekkere wip te verleiden, maar dan schudde hij zijn hoofd en wees hij haar botweg af. Meestal vond ze hem dan in één van de vele kasteelkamers, stomdronken in slaap gevallen. Dan speelde ze met zijn snor en kuste ze zijn droge lippen, terwijl haar tranen op zijn wangen vielen. Hij was te zeer in coma om daar iets van te merken. Na een onbevredigende neuksessie vond ze hem eens in de wijnkelder, waar hij had geprobeerd om zijn linker pols door te snijden. Hij zei later, dat hij zijn vervloekte linkerarm haatte, maar in wezen haatte hij zichzelf totaal. Op een dag trof hij al wandelend in het bos de weduwe en barones Wilhelmina van Doorn tot Deventer, die meteen met hem klikte, omdat ze een voorliefde voor antieke kunst hadden. Freule Wilhelmina woonde aan de Oude Arnhemse Bovenweg 10, waar ze Wilhelm al gauw wist te versieren met haar imposante borstenpaar incluis duimlange tepels, die Wilhelm al gauw dankbaar in zijn gulzige mond stopte. Wilhelmina verwende de zuigeling op nog veel meer seksuele traktaties, waarbij ze flink veel wijn dronken en de meest heerlijke vleesgerechten aten. Wilhelm bewonderde niet alleen haar voluptueuze lichaam, maar ook haar kunstschatten, waarbij Wilhelmina veel sappige uitleg gaf. Hermine kreeg zijn vreemdgaan al gauw door, maar ze gedoogde het, omdat Wilhelm er fors van opknapte en ook aardiger tegen haar deed. Tijdens het houthakken viel geen enkele vloek meer en zijn alcoholisme verminderde drastisch. De dag dat Hermine Wilhelm Wilhelmina zag neuken in een lege plek van een dikbebost woud, moest Hermine wel even flink slikken, maar ze bleef haar zielepoot trouw en tijdens de begrafenis van Wilhelm heeft ze uit beeld van de camera's Wilhelmina een dikke kus gegeven. Ze erkende het belang van haar inbreng tijdens zijn laatste jaren.

---

Deze tekst is een inzending voor de schrijfwedstrijd bij de tentoonstelling Der Kaiser! in Paleis Het Loo.

Jaar:
2016
Circa:
Nee

Tags

Reageren

  • 1
  • 2
  • 3
  • 4
  • 5
Aantal stemmen: 0