De wereld van de Amsterdamse kunstenaar, 23 - Madeleine van Drunen

Madeleine van Drunen werkt met olieverf, gescheurde collagetechniek en monoprint. Ze heeft een eigen vorm gevonden in de techniek van het monoprinten. Door steeds laag over laag te werken ontstaat een bepaalde textuur. Kleurgebruik en het op elkaar inwerken van de lagen zorgen voor een eigen beeld.

Ik spreek Madeleine van Drunen op haar tentoonstelling ‘Gedroomde landschappen’ in de Amsterdamse MLB Galerie. Je ziet enerzijds landschappen die kalmte uitstralen en ook bedoeld zijn om te ontsnappen aan de drukte van alledag. In een andere zaal van de galerie krijgt juist de drukte van de wereld alle aandacht in de vorm van collages van fotoberichten uit de krant.

Het verzet

Madeleine van Drunen heeft een grote behoefte om juist dat te laten zien wat mensen liever wegstoppen.  Deze behoefte om niet te vergeten komt voort uit haar jeugd als dochter van een verzetsstrijder en communist. Haar vader en zijn oudere broer zaten in een verzetsgroep die opereerde in het gebied Apeldoorn – Hengelo – Arnhem.

Van Drunen: “Mijn vader was 16 toen de oorlog begon, zijn broer was twee jaar ouder. Hij was leider van een verzetsgroep. Hij is op straat doodgeschoten in Hengelo en daar als voorbeeld blijven liggen.  Mijn vader heeft ook wel eens voor een deur gestaan, met een ‘afreken opdracht’. Maar hij kon het niet, en is weer weggegaan.  Mijn vader kwam de oorlog uit als oorlogsinvalide. Een normale baan kon hij vergeten. Van de Stichting ’40 –’45 kreeg hij een uitkering die gestoeld was op het arbeidsloon van een 16 jarige werknemer, dat was veel te weinig om zijn gezin, met vijf kinderen te onderhouden. We waren arm.”

Madeleine’s jeugd is door de oorlog getekend. “Waarom doen mensen dit elkaar aan? dacht ik. Ik had een bepaald wantrouwen in mensen. Toen ik acht was kregen we op school een boekje over de Tweede Wereldoorlog. Het was ter gelegenheid van de bevrijding. Op het boekje zag je een foto van de joodse mensen in het kamp, een stapel uitgemergelde lijken, achter prikkeldraad.  Daarnaast kregen we een beker met Juliana en Bernhard, met een strik erom. Ik zie het nog zo voor me, die voorkant van het boekje. Mijn beelden komen eruit voort. Het is een reflectie op onaangename maatschappelijke en politieke zaken. Opdat we het niet vergeten.”

Jan Kagie

Als kind ging Madeleine jarenlang met haar familie naar Texel. Daar stonden ze op de camping. Op deze camping had Jan Kagie, een Amsterdamse kunstenaar samen met zijn vrouw ook een plek. Ze mocht meetekenen en ze bleven contact houden. Toen ze 17 was woonde een tijdje bij hen om te kunnen werken in Amsterdam.”

Balletdanseres

Ze koos voor een andere kunstdiscipline. Een tijdlang was ze balletdanseres. Na het behalen van het diploma van de Dansacademie kwam ze bij het Scapino Ballet. Een blessure maakte een eind aan het dansen. Ze moest iets anders en ging een opleiding op het gebied van textiel volgen. Met de acte, die ze behaalde, kon ze lesgeven in textiele werkvormen. Ze kwam terecht in het basisonderwijs, eerst in Amsterdam-West en daarna in de Bijlmer. Ondertussen had ze op de Tehatex opleiding, een vierjarige avondopleiding, de bevoegdheid als tekendocent gehaald. In die jaren, 1990 – 2000, kwam er in de Bijlmer een nieuwe manier van Beeldende Vorming van de grond. Er werden artiesten uit de buurt naar school gehaald, er waren muziekuitvoeringen en theatervoorstellingen. Een platform van samenwerking ontstond tussen verschillende kunstdisciplines. “Het werkte fantastisch. Toch werd het wegbezuinigd. Na 2003 werd duidelijk dat cultuureducatie in het basisonderwijs een ondergeschikte positie had. Wat verworven was als good practice verdween als sneeuw voor de zon.”  Inmiddels was ze verhuisd naar België en later Frankrijk waar de beeldende activiteiten werden voortgezet en geëxposeerd met het Collectif de Femmes in Louvain La Neuve in België en Galerie des Jardins in Pierrelatte in Frankrijk.  

Monoprints en collages

Een van de technieken die je leerde op de docentenopleiding was monoprinten. “Je mengt de olieverf op een glasplaat en dan rol je het uit waarna je het opbrengt op papier. We werkten met rollers, met onbedrukt krantenpapier als ondergrond. Met de rand van de rollers kun je lijnen maken, de richting en dikte manipuleren.

Weer terug in Nederland nam ze een abonnement op NRC Next, ook voor haar dochter. “Die krant had mooie fotografie, op de voorkant over het nieuws.” Na een jaar of twee, begin 2014, kreeg ze zin om collages te gaan maken met foto’s uit de krant. "Ik wilde op mijn manier de actualiteit becommentariëren, zoekend naar wat werkelijk is en wat gemanipuleerd, ook denkend aan het verzetsverleden van mijn vader.” Als tegenpool ontstonden collages van landschappen  Ze ging de foto’s scheuren en opnieuw componeren in een collage. “Dat scheuren gaf er een rafelig randje aan. In twee opzichten: rafelig naar de wereld en rafelig naar het schilderachtige toe.” Ze doet het nog steeds, zoals ook nog steeds monoprints maakt. In een derde kamer van de galerie hangen haar Senegalese collages. Hoe kwam dat zo?

Senegal

“Een oude vriend van mij is getrouwd met een Senegalese. Ik ben er nu al twee keer op bezoek geweest. Als je daar bent zie je een heel andere wereld. En je bekijkt zelf die wereld ook anders, op een ‘prille’ manier. Het is daar lichter en helderder. De mensen zijn daar zeer kleurrijk in hun kleding. Ze kleden zich naar wat zij zelf mooi vinden, waarbij ze zich weinig aantrekken naar wat  in onze ogen goed combineert. Die kleurrijke gewaden met batikprint vaak komen overigens van een Nederlandse fabriek. Al die beelden, de geuren, de situaties van daar zuig ik in me op. Ik maak ook foto’s. Weer terug in Nederland probeerde ik het vast te leggen, maar ik merkte dat ik andere kleuren moest zien te vinden voor het Senegalese geel, blauw en groen en welke kleur dan ook. Ik ben toen vellen met monoprints gaan maken in een kleur die te gebruiken was voor de collages over Senegal.”

Je suis Ahmed

Hoe zou ze haar artistieke filosofie formuleren? “Kunst heeft te maken met hoe je in het leven staat. Ik reageer op datgene wat in de wereld gebeurt. Het leven bestaat uit actie en reactie. Daarbij is het belangrijk om je mening te funderen door goed te observeren en te lezen. De tentoonstelling ‘Gedroomde landschappen’ is mijn reactie op het dagelijkse nieuws waar je behoorlijk depressief van kan worden. Als tegenhanger voor de collages over het dagelijkse nieuws. Ik moest een vorm vinden en kwam zo op de landschappen waar geen mensen in te zien zijn. De natuur als antwoord op de dagelijkse interventie van oorlog,onrecht en onzin.”

We gaan ze nog even bekijken. Naar aanleiding van ‘Je suis Charlie’ zien we twee collages met een Charlie tussen de wolken, te midden van vliegende schotels kijkend naar de aarde waar een menigte ‘Je suis Charlie’ scandeert terwijl Ahmed ook vermoord is en geen aandacht krijgt van de menigte. "Dit wil ik in ‘Je suis Ahmed’ laten zien, de tweede collage.”

http://madeart.weebly.com

http://bit.ly/2pIkzTl 

 

Circa:
Nee

Reageren

  • 1
  • 2
  • 3
  • 4
  • 5
Aantal stemmen: 0