De wereld van de Haagse kunstenaar, 90 - Saskia Tannemaat

In de Twelve Twelve Galerie in Den Haag is nu de tentoonstelling ‘I wish my name was Louise’ van Saskia Tannemaat te zien. Er hangen vele portretten, in zwart-wit en in kleur.

Ik spreek Saskia in de Galerie, een week na de opening. Ook Silvia Bakker, de galeriehoudster, zit erbij. Saskia Tannemaat stelt zich vaak voor een ander te zijn. Vandaar ook de titel ‘I wish my name was Louise’. Saskia: “Ik stap vaak in het hoofd van iemand anders. Ik ben gefascineerd door mensen. Voor het maken van een portret moet je je inleven. Ik moet dus een voorstelling maken wie die persoon is.”

His three wives

Wat vind je het mooiste schilderij? vraagt ze me.  Ik kijk nog eens rond, zie al die koppen, soms stuurs kijkend, soms verbaasd, soms vriendelijk, soms vrolijk en blijf steken bij een schilderij met een man en drie vrouwen. De man is al wat ouder, de vrouwen variëren in leeftijd. Het schilderij heet ‘His three wives’. Ik schat in dat de vrouw voor hem zijn echtgenote is, de jongere vrouw naast hem zijn dochter en de vrouw op de achtergrond zijn vriendin.

Klopt het zo’n beetje? Saskia Tannemaat: “Het klopt helemaal. Het is jouw verhaal. Ik wil mensen verhalen laten verzinnen. Ik krijg verhalen terug. Soms dacht ikzelf aan een iets ander verhaal toen ik het maakte, maar het verhaal dat ik hoor is evenveel waard. Laatst sprak ik een vrouw die een geëmotioneerd verhaal hield na het zien van een van mijn vrouwenportretten. Dat ben ik, vond ze.”

Here come the girls

Vroeger legde Saskia veel meer uit in het werk en naar aanleiding van het werk, maar dat blijkt niet te hoeven. “Doordat het vrij figuratief is, zorgt het gemakkelijk voor herkenning. Het werkt als spiegelreflectie.”

Ik zie het portret van een beetje brutale jongen die pest met de titel ‘Lover Boy’. Het portret van een meisje verschijnt begin volgend jaar op het omslag van een boek ‘Al mijn vaders’ van Mira Feticu, columniste van Trouw. 

Heeft ze een sleutelwerk, een werk dat richtinggevend was en is? Ze blijkt twee sleutelwerken te hebben. De eerste heet ‘Here come the girls’. Het is het grootste werk van de tentoonstelling, een reeks meisjes, naast en onder elkaar. Kaalgeschoren, een soort moffenmeisjes, met zwarte pek op hun gezicht. Ook een paar jongenskoppen die hen uit lijken te lachen. “Het werk is zo groot omdat ik boos was. Ik had meer papier nodig. Het gaat over een hedendaags fenomeen: Slutshaming 3.0. Vrouwen die open zijn over hun seksualiteit lopen het gevaar als sletten en hoeren weggezet te worden. Het zijn beelden die ze in vertrouwen hebben gegeven en die door ex-vriendjes als ‘straf’ worden doorgegeven. Met het werk stel ik de vraag: staan de meisjes voor gek of juist degenen die hen uit staan te lachen?”

Vrolijke vrouwen

Een ander sleutelwerk hangt in het raamkozijn. Een viertal vrolijke vrouwenportretten met op de vensterbank een rood (liefdes)lampje. Het zijn liefdevolle portretten, een ervan op wat ze noemt ‘Albanees rotzooipapier’. “Het is een ode aan het leven en vrolijke vrouwen. De portretten horen bij elkaar.”

Deze portretten springen eruit qua stemming. Daarvoor keken de gezichten wat zorgelijker en introverter. “Ik heb een mooi jaar (2018) gehad. Daardoor kon ik me beter inleven in andere mensen. Het vroegere werk was meer politiek activistisch van aard. Nu haal ik meer uit mijn wereld en uit mijn fantasie. Vorig jaar had ik in deze zelfde galerie mijn eerste tentoonstelling. Die liep goed. Dat gaf mij veel zelfvertrouwen. Daardoor durfde ik veel meer over te brengen hoe ik me voel, kraakhelder.”

Theevlekken

Ze blijkt met allerlei materialen te werken. Van nagellak, acryl, Chinese inkt, houtskool tot en met vitrage, boomschors, patroonpapier en zelfs thee. Ze wijst me naar theevlekken. “Ik kijk per kunstwerk welk materiaal ik nodig heb. Ik moet de goede ondergrond vinden. Vervolgens ga ik aan de slag. “

Hoe lang is ze al kunstenaar? “Vanaf dat ik kind was, vanaf mijn derde. Maar ik had geen goede cijfers voor tekenen, ik kleurde buiten de lijntjes.” Ze volgde de Haagse Koninklijke Academie voor Beeldende Kunsten, KABK, van 2006 tot 2010. Haar atelier heeft ze aan de Stille Veerkade. Hoe is het kunstenaarsleven? “Fantastisch, het is een superleuk beroep. Ik ben full time kunstenaar. Ik geef ook kunstles thuis, ik heb een kinderatelier. Het is tegelijkertijd een gek beroep: een beetje lonely en het gaat altijd over jezelf.”

Being yourself for a living

2017 betekende een keerpunt in haar carrière. Ze verkocht goed op haar eerste tentoonstelling bij de Twelve Twelve Galerie. “Dat is de mooiste bevestiging. Ik voelde me vereerd.” En nu heeft ze al zes rode stippen bij haar huidige tentoonstelling. “Ik ben superblij. De tentoonstelling werd geopend door de wethouder, Robert van Asten. Vrij onverwacht. Het was bijzonder druk met een speciale performance.”

Tot slot wat is haar filosofie? “Being an artist is being yourself for a living.”

Tentoonstelling tot 7 oktober.

Foto 10 en 13: Lindy Schuin

http://www.saskiatannemaat.com/
https://bit.ly/2xaVHZv
https://www.twelvetwelve.gallery/