Fotografe Lynsey Addario in Den Haag

Gisteren was de Amerikaanse fotografe Lynsey Addario te gast in het Borderkitchen programma. In een mooie zaal in het Humanity House vertelde ze voluit over het leven van een fotografe in de grote conflictgebieden in de wereld: Pakistan, Afghanistan, Libië, Kongo, Irak en de Gazastrook.

Maar ze wil zich geen oorlogsfotograaf noemen, vertelde ze aan ondervraagster Rosan Hollak. “Die term wordt gekoppeld aan fotografen die - stijf van de adrenaline – midden in het strijdgewoel storten. Ik was wel in het strijdgewoel, maar net zo lief fotografeerde ik het leven van een gezin, als het kan binnenshuis. Een voordeel van het feit dat ik vrouw ben, is dat me dat lukte. Je zag de vrouwen zonder al hun bedekte kledinglagen, en ze bleken meer te vertellen te hebben dan je zou verwachten. Maar zodra ze maar bespeurden dat het op een of andere manier vastgelegd zou worden, ging meteen het textiel er overheen.”

Een boek

Ze maakte nogal wat mee. Tijdens een anti-Amerikaanse demonstratie in Peshawar werd ze belaagd  door de massa mensen en kon net wegduiken in de auto van haar mannelijke collega’s. Ze had een zwaar auto-ongeluk in hetzelfde land, Pakistan. In Libië werd ze gegijzeld door soldaten van Gaddafi. Zes dagen lang zat ze met collega’s geblinddoekt en in onzekerheid. “Ik voelde me schuldig over mijn mannelijke collega’s. Ik hoorde hoe ze regelmatig met geweerkolven op hun hoofd werden geslagen. Daarbij vergelijken was wat mezelf overkwam, knijpen en betasten, verdraagbaar.”

Een maand later hoorde ze het nieuws dat haar collega fotografen Chris Hondros en Tom Hetherington bij een mortieraanval in Libië waren omgekomen. Toen besefte ze pas dat dat evengoed haar had kunnen gebeuren. Ze moest verwerken wat ze al die jaren had meegemaakt en begon te schrijven over haar leven als fotograaf. “Eerst dacht ik nog aan een boek met voornamelijk foto’s en een beetje tekst, een coffee table book, maar het werd al gauw een echt verhaal. Toen ik het eerste keer aan mijn redacteur liet zien, vond ze het veel te feitelijk. Ze wilde meer van mijn emoties erin. Dat heb ik toen gedaan.”

Steven Spielberg

Toen het boek verscheen, in Nederland onder de titel Dit is wat ik doe, begonnen de mailtjes en telefoontjes binnen te komen. Ook was er interesse van buitenlandse uitgeverijen. Het boek is inmiddels in twaalf talen uitgebracht. Verschillende regisseurs wilden het verfilmen, tot en met Steven Spielberg aan toe. Hij nodigde haar uit voor een gesprek. “Jezus”, dacht ik, “dat ik dit mee mag maken.” Spielberg bleek een serieuze man, die een duidelijk idee van de film voor ogen had. En hij had ook al een acteur in gedachten voor de hoofdrol, Jennifer Lawrence, die we onder meer kennen van The Hunger Games.

De film komt er dus, maar Lynsey Addario moet voorlopig wel achter de opdrachten aan. “Het is nog niet zo makkelijk als documentair fotograaf. Vooral nu ik een kind heb en niet zomaar drie maanden er uit kan. Ik ben maximaal twee weken van huis. Maar in die twee weken doe ik – ook door ervaring – waar ik vroeger een maand over deed.”

Foto: Kursat Bayhan

Tags

Reageren

  • 1
  • 2
  • 3
  • 4
  • 5
Aantal stemmen: 0