Een bezoekje aan De Rotterdam

De afgelopen week was ik in De Rotterdam van de OMA architecten Rem Koolhaas en Ellen van Loon. Het is de nieuwe trots van de stad Rotterdam. Het gebouw staat op een stuk grond ter grootte van een voetbalveld en heeft drie torens die een hoogte van 150 meter bereiken.

Het is, met een oppervlakte van 160.000m2 het grootste multifunctionele gebouw in Europa. De torens staan zeven meter uit elkaar. In de oostvleugel zit het nhow hotel, een nieuwe tak van NH Hotels, in de middentoren komen 3000 Rotterdamse ambtenaren te werken en in de westvleugel bevinden zich huur - en koopwoningen. De verticale stad wordt het ook wel genoemd.

Wereldpremière van de IMAGO Phototour Camera

Voordat ik met Thalita Nöllen en Vanessa Westbroek een rondleiding maakte door resp. hotel en gebouw, was ik getuige van de wereldpremière van de IMAGO Phototour Camera op het centrale plein, de Rotterdam Square. Ik schreef een paar dagen geleden al over deze bijzondere, grote camera (zie kantlijn).  Nu vond de officiële opening plaats.

Ruud Visschedijk, directeur van het Nederlands Fotomuseum, die medeorganisator was van het IMAGO Camera project, verrichtte die opening. Hij vertelde dat er continu nieuwe uitvindingen plaatsvinden die ervoor zorgen dat camera’s steeds kleiner worden, maar dat er ook uitvindingen zijn die juist aan bijdragen aan enorm grote camera’s. De IMAGO was daarvan een bijzonder voorbeeld.

‘Deze camera,  een combinatie van wetenschappelijke techniek en ambachtelijkheid gaat toeren over de wereld. Het is mooi dat dat in Rotterdam begint in een toepasselijk gebouw, het grootste gebouw van Nederland’, aldus Visschedijk.

Fluxus

Susanna Kraus, dochter Werner Kraus, de man die voor Mercedes-Benz het apparaat had uitgevonden, vertelde over de omstandigheden waarin dit gebeurde. ‘Mijn vader werkte eind jaren zestig als wetenschappelijk onderzoeker bij Mercedes-Benz. Ze vroegen hem of hij het verbrandingsproces van de wankelmotor in beeld kon brengen.

Om de afbraak van deeltjes te zien in een verbrandingswolk was een supersnel 1 op 1 objectief nodig, dat het beeld direct op ware grootte op papier kon zetten. Niemand beheerste die techniek. Mijn vader ging in München veel om met kunstenaars, het was Fluxus time. Op een van de sessies met Fluxus-kunstenaars ontstond het idee om een zelfportretcamera te ontwerpen.

Mijn vader ontwikkelde die samen met Erhard Hössle. De camera werd in de jaren erna,  eind jaren zeventig, tentoongesteld in musea in Munchen als het Haus der Kunst en de Pinakothek der Moderne. Kunstenaars en designers maakten er gebruik van. En toen was het fotopapier op.' De camera leek een stille dood te sterven.    

Nick Cave en Wim Wenders

In 2004 stuitte Susanna Kraus op een doos met afdrukken uit haar jeugd.  Kraus, actrice (onder meer in Das Leben der Anderen en Tatort), haalde de camera weer te voorschijn, nam contact op met een papierfabrikant die speciaal zilvergelatinepapier ontwikkelde en vanaf 2011 maakt ze er weer foto’s mee. Nick Cave, Wim Wenders, maar ook onbekenden zetten zich op de foto.

De papierfabrikant is inmiddels in sursceance van betaling, maar gelukkig is er nog een behoorlijke hoeveelheid papier. Susanna Kraus denkt dat er tzt wel iets op gevonden zal worden als het papier weer helemaal op is.   

Cibachrome

De camera is een aluminium gevaarte, acht bij drie meter groot. Er is een gordijn, daarachter een deurtje en daar zie je de studio met grote lampen en voor je een spiegel. Er worden foto’s van 200 x 60 centimeter gemaakt en degene die op de foto komt maakt zelf de foto door een knop in te drukken. 

Een journalist van de Volkskrant, Jeroen Pen, mocht een foto gaan nemen. Hij keek serieus in de spiegel. Het leek wel op de gang van zaken bij foto’s uit de twintiger jaren van de vorige eeuw, als de hele familie zich in net pak had gehesen om te poseren voor de fotograaf met zijn geheimzinnige camera.  Jeroen Pen keek op dezelfde manier, erg onder de indruk, uit zijn ogen.

Er ging een tijdje overheen voordat het gordijn dichtging.   Daarna duurde het ook even voordat Pen er weer uit kwam. De foto was er nog niet. Die werd gebracht naar de ontwikkelmachine op de 27e verdieping.  Na een minuut of tien was ie er dan, de foto, 2 meter bij 60 cm. Hij werd vastgeplakt aan de buitenwand van het apparaat. Pen stond er goed op. De foto glansde, cibachrome glans was het, hoorde ik van een van de aanwezigen . 

Kruisbestuiving

Het was tijd om het gebouw te bekijken.  Thalita Nöllen liet haar hotel zien. Nhow is een nieuwe tak van NH hotels, vertelde ze. Het is nieuw in Nederland. Er zijn al vestingen in Milaan en Berlijn. Architectuur en design zijn belangrijk voor het hotel. Beroemde kunstenaars en designers, maar ook opkomend lokaal talent, krijgen de gelegenheid werk te vertonen. Op die manier wil het hotel bijdragen aan een vruchtbare kruisbestuiving tussen internationale zakenwereld en creatieve kunst.

Het hotel heeft kamers tot en met de 23e verdieping. Er is een balie op de begane grond en vervolgens neem je de lift naar de zesde verdieping. We bekijken een paar vergaderzalen, ook door OMA ontworpen. Prachtig uitzicht op de Erasmusbrug, mooie lichte kamer, goud erin verwerkt en schilderijen van Marleen Sleeuwits aan de muur. Eind januari 2014 ging het hotel van start en op 27 maart werd het officieel geopend.

‘In november vorig jaar hadden we tegen de muren van het hotel een lichtshow, het ging over het project A15’ vertelt Vanessa Westbroek, marketingmanager van De Rotterdam. Dit project heeft als doelstelling in 2015 40.000 mensen in 3.500 elektrische deelauto’s te laten rijden op stroom afkomstig uit windmolens en zonnepanelen zodat de A15 de eerste duurzame snelweg ter wereld wordt.  Zie:

https://www.facebook.com/photo.php?v=226170167506894&set=vb.200899973367247&type=2&theater

Sowieso speelt duurzaamheid een grote rol in het gebouw, zowel in het ontwerp, de dichtheid, de mix van functies, de wijze van bouwen, de installaties en de energievoorziening. Het Maaswater wordt gebruikt om het gebouw te koelen en te verwarmen. 

Hart van het hotel

We gaan naar de zevende verdieping. Daar bevindt zich, over de hele breedte de bar met buitenterras. Het is strak vormgegeven.  ‘Dit is het hart van ons hotel’, vertelt Thalita. ‘Het is open voor iedereen. Er komen ook veel mensen. Er zijn feestjes, soms met VJ’s en DJ’s.' Als we naar de lift gaan, om via de benedenverdieping naar de bovenste verdieping op de 42e etage te gaan, zien we op de muren teksten van Mwah, ‘tekstuele verwenners’ van Rotterdam. Zie http://www.mwah.nl/

Vanessa in de lift naar beneden: ‘Op het centrale plein, het Rotterdam Square willen we veel levendigheid. Vandaar ook onze interesse voor de IMAGO camera. Het liefst wil ik continu activiteiten. Beneden zien we aan de Maaskant  (de voorkant) het restaurant. ‘Dat is van HMB, van Rolph Hensens, chef kok en Chantal de Raaf.’  We gaan met een andere lift weer naar boven, naar de 42e. We zien de etagenummers langs flitsen.

Pünktlich

Daar aangekomen horen we van Vanessa dat een Belgisch-Duitse aannemerscombinatie De Rotterdam heeft gebouwd. Züblin / Hoffmann. Nederlandse aannemers durfden het niet aan. Wel waren er zeven onderaannemers. ‘De aannemers hadden een heel strak schema. Er was zelfs een speciale liftboy, die een lijstje had wie en wat op welk tijdstip naar boven en naar beneden moest. Het gebouw is pünktlich op de geplande datum opgeleverd.’

De 42e etage staat leeg. We lopen van voor naar achter en van links naar rechts. Het is helder en zonnig, het uitzicht is prachtig. Naar het westen de havens, de Nieuwe Waterweg en de kustlijn, naar het noorden Delft en ietsje verder Den Haag, naar het oosten de Maas en de Maasbruggen, waaronder De Hef, naar het zuiden het Feijenoord Stadion en ietsje verder de Zeeuwse (schier)eilanden.

‘De Rotterdammers zijn zó trots’, zegt Vanessa. Zoiets als dit kan alleen in Rotterdam.’ De  42e verdieping is inmiddels verhuurd. ‘Ik ga het persbericht opstellen.’

foto 1: CityRotterdam 

Circa:
Nee

Tags

Reageren

  • 1
  • 2
  • 3
  • 4
  • 5
Aantal stemmen: 0