De wereld van de Amsterdamse kunstenaar, 5 - Wanda Michalak

Wanda Michalak is fotograaf en reiziger. In Polen, waar ze geboren is, hing in haar jonge jaren de geur van fotochemicaliënin de lucht. Met een baby arriveerde ze in 1980 in Amsterdam en een paar jaar later kwam ze via de Cook Eilanden in Nieuw Zeeland, waar ze ontdekte dat de fotografie inderdaad haar roeping was.

Wanda Michalak staat op het punt weer een lange trip te ondernemen. Naar Nieuw Zeeland en misschien naar Papoea-Nieuw-Guinea. Ik spreek haar in de huiskamer boven haar eigen galerie, Gallery WM, aan de Elandsgracht in Amsterdam.

Het landschap

Al twintig jaar fotografeert zij de natuur en de mens, landschappen en zelfportretten. Had ze in het begin vele camera’s om haar nek hangen, nu maakt ze veel foto’s met een simpele telefoon. Op dit  moment zijn haar laatste foto’s over schoonheid, gevaar en humor van Australië te zien in de expositie “Beware of Stonefish” in haar galerie. De meeste foto’s zijn met de telefoon gemaakt, een grote, “The Rock” een prachtige foto van een enorme rots – is met de grote camera gemaakt.

Waarom is het thema landschap zo belangrijk voor haar? Wanda Michalak: ‘Ik leg bepaalde plekken en de schoonheid ervan vast. Misschien is die plek er niet meer over twintig jaar. Ik heb wel eens  plaatsen terug gezocht en ik vond ze niet meer. Ze waren verdwenen.

En ze vecht voor de rechten van de dieren. ‘Ik ga ze niet bevrijden uit een farm, maar ik fotografeer ze.  Ik hoorde laatst het goede nieuws dat een rechter in Buenos Aires had bepaald dat een dierentuin in Argentinië de rechten van een orang-oetan als ‘niet-menselijke persoon’ had geschonden door de mensaap vast te houden’. 

World Watching

Haar sleutelwerk is “World Watching”, een project waar ze al sinds 1992 aan werkt. Ze sloot het min of meer af in 2007, maar werkt er nadien nog af en toe aan. In die foto’s figureert ze zelf als naaktmodel. ‘Ik ga naar bijzondere plekken, daar trek ik mijn kleren uit en voel ik de lucht. Het is prachtig om zo op een warme rots te zitten.’ Laten we ook kunstenaar Harrie Blommesteijn aan het woord:

‘Het werk van Michalak toont ons op een intrigerende manier haar diepe verbondenheid met de natuur. Door zichzelf als een klassiek naaktmodel in een telkens wisselend ,maar altijd schitterend landschap te plaatsen refereert ze aan het paradijs en de onschuld van de mens. Zij voegt toe aan de natuur en wordt er een mee, zoals de natuur ook aan haar lijkt te voegen. Het resulteert in beelden die vitaliteit en optimisme uitstralen en tegelijkertijd sereen en verstild zijn.

Iedere reis – en ook alleen dan – voegt ze beelden toe zodat de serie tevens een verslag is van haar tocht door de wereld en door het leven. Het is een boeiende reeks waarin interessante ontwikkelingen zichtbaar zijn, zoals in recente werken waarin ze haar ranke gestalte niet volledig blootgeeft maar die haar daardoor nog eerder in al haar kwetsbaarheid tonen, alsof de naaktheid minder onthullend is dan de verborgenheid.’ 

Living with birds

Vorig jaar had ze in haar galerie en in Graydon Gallery Brisbane de tentoonstelling  “Living with Birds”. ‘Drie jaar geleden kwamen we aan in ons nieuwe tijdelijke huis in Australië en werden we begroet door zwart-witte vogels. Magpies heten ze, hele grote eksters. Het waren er vier: Mom, Dad, Bibi en Baby Junior.   Ze hielden me de hele tijd gezelschap. Ze kwamen ’s morgens en ’s avonds. Ze kenden geen enkele schuwheid.’ Ik zie foto’s van de eksters op het bed, op haar knie. Later, toen ze verhuisde naar een huis aan de andere kant van de rivier, ontdekte ze dat er vier possums - ook weer pa, ma en twee kleintjes -  rond het huis leefden. ‘Het zijn net kleine aapjes. Ik zette een bord met een fruit voor ze neer. Het zijn nachtdieren, het was moeilijk om ze op foto vast te leggen.’

Carrington Polytechnic

Wanda’s moeder – die even over is uit Warschau en die de deur voor me open deed – had een fotowinkel in Otwock. Michalak: ‘Ik groeide zo’n beetje op in de donkere kamer. Op mijn negende kreeg ik mijn eerste camera.’ In de vroege jaren tachtig volgde ze in Amsterdam fotocursussen bij De Moor, later het Amsterdams Centrum voor Fotografie, onder de hoede van Bob van den Berg. ‘Maar ik werd pas een professional nadat ik mijn fotostudie op de Carrington Polytechnical in Auckland afgerond had. Die opleiding had een hele leuke Kunst – en Fotografie afdeling.’

Weer terug in Amsterdam in 1991 doceerde ze fotografie, met name de technische kanten van het vak. En flink wat jaren deed ze hetzelfde  – vijf keer per jaar – in Warschau. Zelfs in Brazilië gaf ze workshops. 

Een foto dromen

Hoe ervaart ze het leven als fotograaf? ‘Heel prettig. Ik kan er niet van leven, maar dat hoeft ook niet. Ik kan doen wat ik wil, ik kan kiezen wie ik voor de tentoonstellingen wil. Ook de aNTROPOLOGISTS iN aRT – haar zoon Sebastian Rypson en Nahuel Blaton - hebben in de galerie onderdak gevonden. Zij nemen diverse exposities voor hun rekening.

Gevraagd naar haar artistieke filosofie zegt ze tot slot: ‘Er zit geen groot idee achter. Iedereen wil zich ergens in uitdrukken. Ik doe dat met fotografie. Ik ben er goed in en ik ben er gek op. Ik droom soms een foto en dan ga ik er vervolgens op uit om die ook te maken. Als ik goed kon tekenen, had ik dat gedaan.

Aanvankelijk waren mensen mijn focus. Ik heb veel portretten gemaakt. Maar in Australia  waren weinig mensen, op sommige plekken zelfs geen. De enige levende wezens waren vogels. Toen begon ik die te fotograferen.’

http://www.gallerywm.com/wandamichalak/text_wanda.html
http://gallerywm.com/WP/

https://bit.ly/1OaZyZ4 

Circa:
Nee

Tags

Reageren

  • 1
  • 2
  • 3
  • 4
  • 5
Aantal stemmen: 1